Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Σωτήρης Μουστάκας: Η αγάπη για την Κύπρο, η αφοσίωση στην Ελλάδα
Με πολλή συγκίνηση, θυμόμαστε σήμερα έναν από τους πιο λατρεμένους και ταλαντούχους ηθοποιούς που πέρασαν από τη σκηνή και την οθόνη: τον Σωτήρη Μουστάκα. Γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 17 Σεπτεμβρίου 1940, στο χωριό Κάτω Πλάτρες της Λεμεσού, Κύπρος.
Από παιδί είχε χαραχτεί μέσα του η αγάπη για την τέχνη· ακόμη στο Δημοτικό πρωταγωνιστούσε στα σχολικά έργα. Του άρεσαν ο Σαίξπηρ και ο Τσάρλι Τσάπλιν — δύο μορφές τόσο αντίθετες αλλά και τόσο συμπληρωματικές — και αυτά τα δυο είδη, το δράμα και το χιούμορ, έμελλαν να συνοδεύουν τη ζωή και την καριέρα του.
Η ζωή του δεν ήταν μόνο τέχνη. Ήταν και αγώνας, καρδιά, πατρίδα. Σε ηλικία μόλις 15 ετών, συμμετείχε ενεργά στον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ, μοιράζοντας φυλλάδια, γράφοντας συνθήματα, ρισκάροντας τη ζωή του για την ελευθερία της Κύπρου. Συνελήφθη από τους Άγγλους και φυλακίστηκε. Η Κύπρος ήταν πάντοτε μέσα του – όχι μόνο σαν μνήμη παιδική, αλλά σαν χρέος, σαν φλόγα που δεν έσβησε ποτέ.
Κι όταν βρέθηκε στην Ελλάδα για να σπουδάσει και να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, την αγάπησε το ίδιο. Έγινε δικός της, όπως και η ίδια τον αγκάλιασε. Ο Σωτήρης Μουστάκας έζησε και διέπρεψε στην Αθήνα, αλλά πάντα με το βλέμμα στραμμένο και στις δύο πατρίδες: στη γη που τον γέννησε και στη γη που τον ανέδειξε. Δεν έπαψε ποτέ να μιλά με περηφάνια για την Κύπρο, ούτε να ευγνωμονεί την Ελλάδα που του έδωσε το χώρο να αναδείξει το ταλέντο του.
Παράλληλα, η ζωή του ήταν γεμάτη αγάπη και αφοσίωση στην οικογένειά του. Η σχέση του με τη σύζυγό του, αγαπημένη επίσης ηθοποιό Μαρία Μπονέλου, ήταν μια αληθινή ιστορία αγάπης, γεμάτη σεβασμό, τρυφερότητα και αλληλοστήριξη, που κράτησε όλη του τη ζωή. Η κόρη τους, η Αλεξία, συνεχίζει να κρατά ζωντανή τη μνήμη και την κληρονομιά τους.
Ο Σωτήρης Μουστάκας δεν ήταν μόνο γέλιο· ήταν βάθος. Στην κωμωδία του υπήρχε πάντα μια δόση αλήθειας, ένα ψήγμα ανθρωπιάς. Σε έργα θεατρικά, επιθεώρηση, κινηματογράφο και τηλεόραση απέδιδε χαρακτήρες που έκαναν τον θεατή να γελά και να σκεφτεί.
Και ίσως η πιο συγκινητική στιγμή που φανέρωσε πόσο βαθιά ένιωθε αυτή τη διπλή του ταυτότητα, ήταν το τελευταίο του αίτημα: να σκεπαστεί το φέρετρό του με την ελληνική σημαία.
Έφυγε στις 4 Ιουνίου 2007 στην Αθήνα, σε ηλικία 66 ετών, βυθίζοντας σε θλίψη όσους τον αγάπησαν — κοινό, συναδέλφους, φίλους.
Σήμερα, σαν σήμερα τη μέρα που γεννήθηκε, τον θυμόμαστε με ευγνωμοσύνη. Για τη φωνή του, τη σκηνική του παρουσία, τη δύναμη να μας κάνει να γελάμε όποτε το είχαμε περισσότερο ανάγκη, για το θάρρος και την αγάπη του για την Κύπρο, αλλά και για την Ελλάδα που υπηρέτησε με το ταλέντο του.
