Λάμπρος Κωνσταντάρας: 111 χρόνια από τη γέννηση του “Ζεν Πρεμιέ” του Ελληνικού Κινηματογράφου

Η ζωή και η καριέρα του Λάμπρου Κωνσταντάρα

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου του 1913 στην Αθήνα. Κατάγεται από οικογένεια Κωνσταντινουπολιτών και από μικρή ηλικία έδειξε το ενδιαφέρον του για τον αθλητισμό. Παίζοντας στην ποδοσφαιρική ομάδα της ΑΕΚ ως τερματοφύλακας, απέκτησε μια ενεργή συμμετοχή στον αθλητισμό.

Η οικογένειά του αποφάσισε να τον στείλει στο Παρίσι για να σπουδάσει χρυσοχόος. Ωστόσο, εκεί ανακαλύφθηκε από τον σκηνοθέτη Λουί Ζουβέ, ο οποίος τον ενέταξε στη Δραματική Σχολή του. Αυτή η στιγμή στο Παρίσι σηματοδότησε την έναρξη της επαγγελματικής του καριέρας.

Στο Παρίσι τον είχαν ονομάσει «Le beau Grec», δηλαδή «ο ωραίος Έλληνας» και η αλήθεια είναι ότι ο ηθοποιός Λάμπρος Κωνσταντάρας, πανύψηλος, με γαλανά μάτια και αθλητικό παράστημα, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους γόηδες του ελληνικού σινεμά.

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας επέστρεψε στην Ελλάδα  και ξεκίνησε να παίζει στο ελληνικό θέατρο. Με τον χαρακτηριστικό του τρόπο παιξίματος και την έντονη παρουσία του στη σκηνή, κατάφερε να κερδίσει το κοινό και να γίνει ένας από τους αγαπημένους ηθοποιούς της εποχής του.

Η σημασία του Λάμπρου Κωνσταντάρα στον ελληνικό κινηματογράφο

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έπαιξε σε πολλές επιτυχημένες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, καθιστώντας τον έναν από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της εποχής του.

Ιδιαίτερα σημαντική ήταν και η πορεία του στον κινηματογράφο μιας και έπαιξε σε 78 ελληνικές ταινίες. Οι ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε παραμένουν διαχρονικές και ιδιαιτέρως αγαπητές από το κοινό και από αυτές ξεχωρίζουν οι εξής: ”Η βίλα των οργίων” (1964), ”Πατέρα κάτσε φρόνιμα” (1967, ”Κάτι κουρασμένα παλικάρια” (1967), ”Ο άνθρωπος που έσπαγε πλάκα” (1972), κ.ά. Παράλληλα, πρωταγωνίστησε και στην τηλεοπτική σειρά της ΥΕΝΕΔ ”Εκείνες κι εγώ” το 1976 στον ρόλο του ”Λάμπρου Δόγκανου”, σειρά η οποία γυρίστηκε σε δεύτερη εκδοχή τη δεκαετία του ’90 στην ιδιωτική τηλεόραση.

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ο μεγάλος αυτός ηθοποιός είχε ένα παράπονο το οποίο και το εκμυστηρεύτηκε στην τελευταία του συνέντευξη!Τα τελευταία χρόνια της ζωής του αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, εξαιτίας αλλεπάλληλων εγκεφαλικών επεισοδίων. Στις 5 Ιουνίου 1985, στο περιοδικό «Εικόνες» δημοσιεύτηκε η τελευταία συνέντευξη του Λάμπρου Κωνσταντάρα.

Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Δημήτρης Λυμπερόπουλος έγραφε για τον Λάμπρο Κωνσταντάρα. ” Εντελώς άφωνος, από δυο εγκεφαλικά, είχε αποσυρθεί από το θέατρο και τον κόσμο δυο χρόνια. Μετά λίγες εβδομάδες ο δημοφιλής καλλιτέχνης έφυγε για πάντα…

Εδώ και δυο χρόνια ένας άνθρωπος μένει έγκλειστος στον ίδιο τον εαυτό του… Πρόκειται για τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, που απομονωμένος σ΄ ένα διαμέρισμα στη Βάρκιζα, με τη γυναίκα του Φιλιώ, δεν θέλει να μιλήσει με κανένα. Αποφεύγει να διαβάσει εφημερίδα και να δει τηλεόραση – εκτός από τα αθλητικά – και με πείσμα έχει κόψει τον ομφάλιο λώρο με τον έξω κόσμο…

Έγκλειστος ποιος; Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας που όταν βρισκότανε σε αέναη κίνηση, έσφυζε από ζωή πάνω στη σκηνή του θεάτρου. Μπροστά στα φώτα και τις κάμερες, ανάμεσα στους φίλους και τις θαυμάστριες. Στον ανώνυμο κόσμο που τον λάτρευε… Τώρα δεν μιλάει σε κανένα, παρά μόνο στη γυναίκα του Φιλιώ και στο γιό του Δημήτρη, όταν έρχεται να τον δει…

Οι κουβέντες του οι απαραίτητες, συνοδευόμενες από νοήματα… Ναί – Όχι – Νερό… Λέξεις συντήρησης, απομόνωσης και γαλήνης, της σιωπής…

… « Στο διάβολο », λέει ο Λάμπρος Κωνσταντάρας. Είναι η μόνη φράση που βγαίνει πεντακάθαρα από το στόμα του… Και μετά γράφει στο χαρτί, με το αριστερό του χέρι, τρεις συγκλονιστικές λέξεις: «γιατί σε μένα;».

Όταν τον είδα, βρισκόταν ανακαθιστός στο κρεβάτι του με φανελίτσα και σλιπάκι. Άντρακλας. Απαράλλαχτος όπως πριν 25 χρόνια, που έπαιζε τερματοφύλακας στην ομάδα των ηθοποιών κατά των δημοσιογράφων. -Γειά σου παιχταρά τερματοφύλακα, του είπα, έσκυψα και τον φίλησα.

Το βλέμμα του καρφώθηκε σαν μαχαιριά στα μάτια μου. Και τα δικά του, τα καταγάλανα, βουρκώσανε. Είμαι σίγουρος πως χάρηκε που τον είπα παιχταρά. Παρά να τον εξυμνούσα ως ηθοποιό ή ως δον Ζουάν ή ως ρέκορντμαν ακροαματικότητας στη τηλεόραση. Ως «Λαμπρούκος» είχε πλησιάσει το εκατό τα εκατό!”

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έφυγε από την ζωή στις 28 Ιουνίου 1985 στο «Ασκληπιείο» της Βούλας.