Θέμις Μπαζάκα: “Έζησα για πολύ με την μελαγχολία της θλίψης και του πένθους”
Η Συναντηση με τη Θλίψη
Η Θέμις Μπαζάκα, γνωστή για τις ερμηνείες της και τη δυνατότητα να προσεγγίζει βαθιά συναισθηματικά ζητήματα, παραχώρησε πρόσφατα μία συνέντευξη στην οποία μίλησε για τις προσωπικές της προκλήσεις. Όπως αποκάλυψε, βίωσε για πολύ καιρό τη μελαγχολία της θλίψης και του πένθους, γεγονός που την έκανε να αναρωτηθεί για την ύπαρξή της. Αυτή τη στιγμή της αναγνώρισης, την έφερε στο προσκήνιο η συμμετοχή της στη θεατρική παράσταση «humans».
Ένα Ταξίδι Αλλαγής
Η ηθοποιός αναφέρει πως το καλοκαίρι του 2023, για πρώτη φορά, κατάφερε να πάρει αποστάσεις και να κοιτάξει τον εαυτό της. Αυτή η σκέψη συνδέεται άμεσα με ένα μεγάλο ταξίδι που πραγματοποίησε στην Ιαπωνία. Μιλώντας για τις υποχρεώσεις που την βάρυναν, αποκάλυψε ότι χρειάστηκε να είναι εκεί για τους γύρω της, όπως για την κόρη της που ζούσε στο εξωτερικό, την αποκλειστική φροντίδα του πατέρα της, και την απώλεια της στενής της φίλης.
Η γνωστή ηθοποιός είπε στο monopoli.gr: «Για πολύ καιρό δεν σκεφτόμουν τον εαυτό μου. Έβαζα το κεφάλι κάτω κι έτρεχα. Είχα πολλές υποχρεώσεις: Η κόρη μου ζούσε στο εξωτερικό, η αποκλειστική φροντίδα και ο θάνατος του πατέρα μου, ενός πατέρα απαιτητικού, η αγαπημένη μου, αδερφική μου φίλη, η Αννέζα Παπαδοπούλου που έφυγε. Έπρεπε να είμαι εκεί για τους πάντες. Έζησα για πολύ με την μελαγχολία της θλίψης και του πένθους, με τη σκέψη ότι είμαι πια ορφανή και ακολουθώ τη σειρά της ζωής. Για πρώτη φορά, αυτό το καλοκαίρι συνειδητοποίησα πως υπάρχω κι εγώ. Γι’ αυτό και έκανα ένα μεγάλο ταξίδι στην Ιαπωνία – για να πάρω αυτές τις αποστάσεις που λες».
Μιλώντας για την κόρη της, η Θέμις Μπαζάκα σε άλλο σημείο της συνέντευξης τόνισε, πως η κόρη της ήταν ο σημαντικότερος ρόλος της ζωής της, προσθέτοντας: «Τι ωραιότερο, μεγαλύτερο, πολύτιμο και πολύπλοκο δώρο! Και δεν το αλλάζω με τίποτα. Γι’ αυτό και δεν λοξοκοίταξα το Broadway. Άλλωστε, το παιδί μου με βοήθησε στη δουλειά μου, με έκανε πιο συγκεντρωμένη, με οργάνωσε».
Η ηθοποιός αναφέρθηκε και στον αδερφό της, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 18 ετών: «Αυτό που βλέπετε μπροστά σας σήμερα έχει να κάνει με την απώλεια, αναπόφευκτα. Μου το έλεγε και η Αννέζα Παπαδοπούλου με την οποία ήμασταν φίλες από το 1977· μου έλεγε ότι έχω ένα τρόπο να καβατζάρω την απώλεια και τις κακές στιγμές. Μάλλον, τις ξεχνάω, τις απωθώ. Καταπιάνομαι με άλλα πράγματα για να μην σκέφτομαι. Όταν πέθανε ο αδερφός μου, δεν έκλαψα καθόλου και μέσα σε ένα μήνα δεν είχα καμία παιδική ανάμνηση από αυτόν. Φυσικά, μετά γύρισαν όλα· όμως, τότε χρειαζόταν να ξεχάσω για να αντέξω το χαμό του και να στηρίξω τους γονείς μου. Πάντως, την τρύπα της απώλειας, κάποτε πρέπει να την κοιτάξεις και να προσπαθήσεις να την επουλώσεις. Δεν πάει πολύς καιρός που μέσα σε ένα μήνα έχασα την Αννέζα και τον Κωνσταντίνο Τζούμα – ο οποίος επίσης στενός φίλος μου. Είχα μείνει ενεή, δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί. Για την Αννέζα, έφτασα μέχρι το Μεξικό: Πήγα στην Εβδομάδα των Νεκρών και εκεί είδα έναν άλλο τρόπο αντιμετώπισης του θανάτου, όπου είναι εντελώς μέσα στη ζωή. Κάνουν ολονυχτίες στα νεκροταφεία, τρώγοντας, μιλώντας».
Ανακτώντας τη Δύναμη της Ύπαρξης
Η Θέμις Μπαζάκα περιγράφει έναν κόσμο γεμάτο προκλήσεις, αλλά και τη διάθεση να αναγεννηθεί μέσω αυτών. Η αποδοχή της θλίψης υπήρξε κομβική της εμπειρίας, διότι μέσω αυτής η ηθοποιός ανακάλυψε ξανά τον εαυτό της. Τώρα, με ανανεωμένη ενέργεια, απευθύνει ένα μήνυμα ελπίδας, δείχνοντας ότι όλοι μπορούν να βρουν τη δύναμή τους, ακόμη και όταν αισθάνονται ότι είναι ορφανοί στον κόσμο του πένθους.
