Σε μια κίνηση που μοιάζει με απότομη στροφή σε πολιτικό τσίρκο, ο Γάλλος Πρωθυπουργός Σεμπαστιάν Λεκορνύ ανακοίνωσε χθες, Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2025, την αναστολή της αμφιλεγόμενης συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης του Εμανουέλ Μακρόν, που είχε ανεβάσει το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 έτη. Η απόφαση, που θα ισχύσει μέχρι μετά τις προεδρικές εκλογές του 2027, έρχεται δύο χρόνια μετά την ψήφισή της –μιας μεταρρύθμισης που πέρασε από το κοινοβούλιο χωρίς ψηφοφορία, προκαλώντας μήνες μαζικών διαδηλώσεων και απεργιών. Αλλά πίσω από τα χειροκροτήματα της αριστεράς κρύβεται ένας απελπισμένος ελιγμός: Πώς αυτή η «παύση» σώζει προσωρινά την εύθραυστη κυβέρνηση Μακρόν από την κατάρρευση;
Η ιστορία ξεκινά από ένα πολιτικό χάος που θυμίζει σαπουνόπερα. Ο Λεκορνύ, μόλις 39 ετών και έκτος Πρωθυπουργός του Μακρόν σε λιγότερα από δύο χρόνια, παραιτήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα μετά από μόλις λίγες ημέρες στην εξουσία, λόγω απειλών εμπιστοσύνης από αριστερά και δεξιά. Επανεπιλέχθηκε την Παρασκευή, και χθες, στην ομιλία του στη Βουλή, έριξε την «βόμβα»: «Θα προτείνω στο κοινοβούλιο, από φέτος το φθινόπωρο, την αναστολή της μεταρρύθμισης συντάξεων του 2023 μέχρι τις προεδρικές εκλογές», δήλωσε, εξασφαλίζοντας ότι «δεν θα υπάρξει αύξηση ηλικίας συνταξιοδότησης από εδώ και μέχρι τον Ιανουάριο του 2028». Η ανακοίνωση έγινε δεκτή με παρατεταμένα χειροκροτήματα από τους βουλευτές των Σοσιαλιστών, που βλέπουν σε αυτήν μια πρώτη νίκη, ενώ ακόμη και ο βραβευμένος με Νόμπελ Οικονομίας 2025 Φιλίπ Αγκιόν την υποστήριξε, λέγοντας ότι το κόστος της σταθερότητας είναι μικρότερο από μια νέα κρίση καθεστώτος.
Γιατί αυτή η απόφαση είναι σωτήρια για την κυβέρνηση; Η Γαλλία βυθίζεται σε βαθιά πολιτική κρίση από τις βουλευτικές εκλογές του 2024, όπου κανένα κόμμα δεν εξασφάλισε πλειοψηφία, αφήνοντας τον Μακρόν να κυβερνά με συμμαχίες του αέρα. Ο Λεκορνύ αντιμετωπίζει δύο προτάσεις μομφής αυτή την εβδομάδα –μία από την ακροαριστερή France Unbowed και μία από την ακροδεξιά Εθνική Συμφορά– και χρειάζεται ψήφους από τους Σοσιαλιστές για να περάσει έστω και ένα ελάχιστο προϋπολογισμό λιτότητας για το 2026. Η μεταρρύθμιση του 2023, που επιβλήθηκε με το άρθρο 49.3 (το «πυρηνικό όπλο» του Συντάγματος), έγινε σύμβολο αντίστασης: Εκατοντάδες χιλιάδες διαδήλωσαν στους δρόμους, απεργίες πάγωσαν τη χώρα, και η δημοτικότητα του Μακρόν βυθίστηκε. Αναστέλλοντας την τώρα, ο Λεκορνύ «αγοράζει» υποστήριξη από την αριστερά, αποφεύγοντας μια νέα πτώση κυβέρνησης που θα μπορούσε να οδηγήσει σε πρόωρες εκλογές ή ακόμα και παραίτηση του Προέδρου.
Φυσικά, τίποτα δεν είναι δωρεάν. Η αναστολή θα κοστίσει 400 εκατομμύρια ευρώ το 2026 και 1,8 δισεκατομμύρια το 2027, χρήματα που πρέπει να καλυφθούν με περικοπές αλλού, όπως προειδοποίησε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Επιπλέον, υποσχέθηκε να μην ξαναχρησιμοποιήσει το 49.3 για να περάσει νόμους χωρίς ψηφοφορία, λέγοντας: «Η κυβέρνηση θα προτείνει, εμείς θα συζητάμε, και εσείς θα ψηφίζετε». Αυτό είναι ένα βήμα προς την «κανονικότητα» σε μια χώρα που ζει σε καθεστώς κρίσης, με την οικονομία της –δεύτερη μεγαλύτερη στην Ευρωζώνη– να πιέζεται από ελλείμματα και χρέη. Οι αγορές αντέδρασαν θετικά: Οι γαλλικές μετοχές, ιδίως τραπεζικές, ανέβηκαν, ενώ τα επιτόκια δανεισμού έπεσαν, όπως σχολίασε η Πρόεδρος της ΕΚΤ Κριστίν Λαγκάρντ, βλέποντας «σταθερότητα» αντί για χάος.
Οι αντιδράσεις είναι ανάμεικτες. Οι Σοσιαλιστές και οι Κομμουνιστές το βλέπουν ως «πρώτη νίκη», ενώ οι Πράσινοι παραμένουν επιφυλακτικοί και θα ψηφίσουν υπέρ της μομφής. Η δεξιά, με επικεφαλής τον Μπρούνο Ρεταγιέ των Ρεπουμπλικάνων, κατηγορεί τον Μακρόν ότι «παραδίδεται στους Σοσιαλιστές», ενώ η Εθνική Συμφορά δηλώνει «δεν αγοραζόμαστε». Ο Μακρόν, που βλέπει αυτή τη μεταρρύθμιση ως βασικό επίτευγμά του, σιωπά δημόσια, αλλά σύμβουλοί του λένε ότι είναι «τελευταία ευκαιρία» για να σταθεροποιήσει το δεύτερο του θητεία. Σε μια Γαλλία διχασμένη, αυτή η παύση μοιάζει με ανακωχή: Δίνει χρόνο στην κυβέρνηση να περάσει τον προϋπολογισμό, αλλά αφήνει ανοιχτό το μέλλον – και το 2027, όταν η μεταρρύθμιση μπορεί να επιστρέψει σαν μπαμπούλα.
Σήμερα, ενώ η Γαλλία κρατά την ανάσα για τις ψηφοφορίες εμπιστοσύνης, η αναστολή υπενθυμίζει ότι η πολιτική είναι τέχνη συμβιβασμών. Σώζει τον Μακρόν από άμεση πτώση, αλλά για πόσο; Σε εποχή κρίσεων, μια «παύση» μπορεί να είναι η καλύτερη νίκη – ή η αρχή ενός μεγαλύτερου δράματος. Η μπάλα είναι τώρα στο κοινοβούλιο.