Πέθανε ο Μαρσέλ Οφίλς – Ο δημιουργός που αποκάλυψε τις σκιές της γαλλικής Κατοχής
Ο σκηνοθέτης που τόλμησε να φέρει στο φως μια επώδυνη ιστορική αλήθεια, ο Μαρσέλ Οφίλς, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 97 ετών, όπως ανακοίνωσε η οικογένειά του: «έφυγε ήρεμα στις 24 Μαΐου».
Ο Μαρσέλ Οφίλς, γιος του επίσης σημαντικού σκηνοθέτη Μαξ Οφίλς, υπήρξε ένας από τους κορυφαίους ντοκιμαντερίστες του 20ού αιώνα. Η παγκόσμια αναγνώριση ήρθε το 1969 με την ταινία του «Ο Οίκτος και η Θλίψη», ένα ντοκιμαντέρ διάρκειας άνω των τεσσάρων ωρών, που αποκάλυπτε τεκμηριωμένα τη συνεργασία πολιτών της κατεχόμενης Γαλλίας με το ναζιστικό καθεστώς.
Η ταινία, αν και αρχικά χρηματοδοτήθηκε από τη δημόσια τηλεόραση της Γαλλίας, τελικά απαγορεύτηκε από την ίδια. Κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1971, σημειώνοντας διεθνή απήχηση και λαμβάνοντας υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ.
Το 1976, ο Οφίλς συνέχισε τη βαθιά του έρευνα στα ναζιστικά εγκλήματα με το ντοκιμαντέρ «Η Μνήμη της Δικαιοσύνης». Το 1989 ακολούθησε το «Hôtel Terminus – Klaus Barbie, sa vie et son temps», ένα πορτρέτο του διαβόητου ναζί εγκληματία Κλάους Μπάρμπι, το οποίο του χάρισε τελικά το Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ.
Γεννημένος στη Γερμανία το 1927, ο Μαρσέλ Οφίλς αναγκάστηκε να διαφύγει από τη ναζιστική Γερμανία το 1933 μαζί με την οικογένειά του. Έζησαν στη Γαλλία μέχρι το 1941, οπότε και μετανάστευσαν στις ΗΠΑ. Το 1950 επέστρεψε στη Γαλλία, ξεκινώντας την επαγγελματική του διαδρομή ως βοηθός σκηνοθέτη του πατέρα του στην ταινία «Λόλα Μοντές».
Παρότι ξεκίνησε με ταινίες μυθοπλασίας όπως οι «Καυτό Πεζοδρόμιο» (1963) με τους Ζαν-Πολ Μπελμοντό και Ζαν Μορό και «Ψηλά τα χέρια, κυρίες μου» (1965), η συνεργασία του με τη δημόσια γαλλική ραδιοτηλεόραση τον οδήγησε σε μια στροφή που καθόρισε την καριέρα του: το πολιτικό και ιστορικό ντοκιμαντέρ.
Ο Μαρσέλ Οφίλς δεν δίστασε να βάλει τον φακό του εκεί που άλλοι απέστρεφαν το βλέμμα. Και με αυτόν τον τρόπο, κατέγραψε την ιστορία με ειλικρίνεια, ευαισθησία και τόλμη.
