Δημήτρης Ουγγαρέζος για την απώλεια των γονιών του: “Είχα πάντα την ενοχή ότι δεν με είδαν να κάνω οικογένεια, ενώ το ήθελαν και μου το έλεγαν”

Μια προσωπική αφήγηση

Ο Δημήτρης Ουγγαρέζος μίλησε για την απώλεια των γονιών του και τη διαδικασία του πένθους που βιώνει. Με μια ιδιαίτερη συγκίνηση, περιέγραψε πώς είναι να κρατάει σε θυρίδα αντικείμενα της μητέρας του, ώστε να μπορεί να την «μυρίζει» και να νιώθει τη ζεστασιά της.

Η εμπειρία του πένθους

Στις δηλώσεις του, ο Δημήτρης τόνισε τη σημασία του πένθους στην προσωπική του ζωή. «Είναι μέρος της ζωής μου όπως είναι και οι γονείς μου», είπε. Μετά την απώλεια και των δύο γονιών του σε διάστημα έξι μηνών, βρήκε έναν τρόπο να αποδεχτεί τη νέα του πραγματικότητα, χωρίς να παλεύει με τα συναισθήματά του.

«Είναι μέρος της ζωής μου το πένθος. Είναι μέρος της ζωής μου οι γονείς μου, όπως είναι και το πένθος μου» είπε στην αρχή της εκπομπής.

«Όταν αυτό συνέβη, αυτό που έκανα ήταν να μη το παλεύω, δεν έκλαψα αλλά δεν είπα “γιατί δε κλαις” . Είπα πώς ότι συμβαίνει θα το παλεύω και θα το αγκαλιάζω χωρίς να παλεύω με τον εαυτό μου…Είχα πάντα την ενοχή ότι δεν πρόλαβαν να με δουν να κάνω οικογένεια, ενώ το ήθελαν και μου το έλεγαν..

Σκεφτόμουν επίσης τι άλλο θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά εγώ για να τους έχω χαρίσει μερικούς ακόμη μήνες ζωής.Ενοχές, σκέψεις, πάρα πολλές νύχτες αϋπνίας και τώρα πια, μετά από έξι χρόνια, όταν τελειώνει ο βαθύς ύπνος έχω μια αγωνία αν πήρα μια τροχιά ζωής που εκείνους δε θα τους χαροποιεί» εξομολογήθηκε στη συνέχεια ο Δημήτρης Ουγγαρέζος.

Η ενοχή και οι αναμνήσεις

Μίλησε επίσης για την ενοχή που τον ακολουθούσε, διότι δεν είχε τη δυνατότητα να μοιραστεί τις οικογενειακές στιγμές που οι γονείς του ήθελαν. Οι σκέψεις αυτές τον βασάνιζαν πολλές νύχτες, ενώ η δουλειά του προσέφερε μια μορφή άμυνας, ένα κέλυφος προστασίας από τη θλίψη.

Η κατάθεση ψυχής του Δημήτρη Ουγγαρέζου αναδεικνύει την ανθρώπινη πλευρά του πένθους και την αναγκαιότητα να θυμόμαστε και να κρατάμε ζωντανές τις αναμνήσεις των αγαπημένων μας προσώπων.

«Όταν έρχεται αυτή η στιγμή, βρίσκεις μια δύναμη μέσα σου. Όταν λοιπόν συνέβη, αυτό που έκανα ήταν να μην το παλεύω. Δεν έκλαψα, αλλά δεν είπα “γιατί δεν κλαις;”. Είπα πως ότι συμβαίνει, θα το δέχομαι και θα το αγκαλιάζω. Κι έτσι, μέρα μέρα, χωρίς να παλεύω με τον εαυτό μου, κατάφερα να δω τους γονείς μου μέσα μου και να καταλάβω ότι πλέον είμαι εγώ. Είχα πάντα την ενοχή ότι δεν με είδαν να κάνω οικογένεια, ενώ το ήθελαν και μου το έλεγαν. Ήταν ενοχές, σκέψεις, πολλές νύχτες αυπνίας. Η δουλειά ήταν ένα κέλυφος που με προστάτεψε», περιέγραψε.

«Το πένθος το φέρεις, απλά επιλέγεις αν θα είναι δύναμη ή η αδυναμία σου. Είπα ότι τώρα είσαι μόνος σου και πρέπει να σταθείς στα πόδια σου. Μου λείπει το να πηγαίνω στο πατρικό μου και να κάθομαι μαζί τους. Είναι αυτή η αίσθηση της “φωλιάς”. Μια μπιζουτιέρα που είχε η μητέρα μου την έχω βάλει σε θυρίδα και τα πράγματα έχουν την μυρωδιά της. Πηγαίνω και κάποιος θα νομίζει ότι έχω κάτι πολύτιμο και πηγαίνω το βλέπω και το μετράω, αλλά στην πραγματικότητα απλά μυρίζω τη μαμά μου», πρόσθεσε.

Σε μια πολύ προσωπική εξομολόγηση για τον τρόπο που διαχειρίστηκε ο ίδιος το πένθος με τον θάνατο των γονιών του προχώρησε το πρωί της Κυριακής 13 Απριλίου ο Δημήτρης Ουγγαρέζος.

Ο δημοσιογράφος και παρουσιαστής βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή «Όλα για τη ζωή μας» και μίλησε για το πως διαχειρίζεται αλλά και εξακολουθεί να διαχειρίζεται τους θανάτους των γονιών του

«Είναι μέρος της ζωής μου το πένθος» ανέφερε στην αρχή της συνέντευξής του ο Δημήτρης Ουγγαρέζος.

«Όταν αυτό συνέβη, αυτό που έκανα ήταν να μη το παλεύω, δεν έκλαψα αλλά δεν είπα “γιατί δε κλαις” . Είπα πώς ότι συμβαίνει θα το παλεύω και θα το αγκαλιάζω χωρίς να παλεύω με τον εαυτό μου…Είχα πάντα την ενοχή ότι δεν πρόλαβαν να με δουν να κάνω οικογένεια, ενώ το ήθελαν και μου το έλεγαν..

Σκεφτόμουν επίσης τι άλλο θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά εγώ για να τους έχω χαρίσει μερικούς ακόμη μήνες ζωής.Ενοχές, σκέψεις, πάρα πολλές νύχτες αϋπνίας και τώρα πια, μετά από έξι χρόνια, όταν τελειώνει ο βαθύς ύπνος έχω μια αγωνία αν πήρα μια τροχιά ζωής που εκείνους δε θα τους χαροποιεί» εξομολογήθηκε στη συνέχεια ο Δημήτρης Ουγγαρέζος

«Η δουλειά ήταν για μένα ένα κέλυφος που με προστάτευσε. Δε ξέρω αν δεν έχω αντιμετωπίσει το πένθος κατά μέτωπο επειδή μπήκα στη δουλειά αμέσως, γιατί και στους δυο γονείς μου στις τρείς μέρες επέστρεψα στη δουλειά» παραδέχτηκε σε άλλο σημείο και πρόσθεσε, «Το πένθος επιλέγεις να είναι δύναμη ή αδυναμία σου… Εγώ είπα “τώρα πρέπει να σταθείς στα πόδια σου”…».

Ακόμη, ο Δημήτρης Ουγγαρέζος είπε, «Αυτό που μου έλειπε περισσότερο στην αρχή, από την καθημερινότητα με τους γονείς μου, είναι να πηγαίνω στο πατρικό και να κάθομαι εκεί, δε χρειαζόταν να μιλάμε με τους γονείς μου. Αυτό μου λείπει ακόμα, η αίσθηση της φωλιάς, που πήγαινα εκεί και δε χρειαζόταν να πω κάτι…Ακόμα έχω την καταχώρηση “μαμά” και “μπαμπάς” στο κινητό μου».

«Βρήκα ως υποκατάστατο στο πένθος μου το αλκοόλ. Κατάλαβα ότι είναι υποκατάστατο… Επειδή ένιωσα όμως να χάνομαι μέσα σε αυτό το σκοτάδι, σηκώθηκα στα πόδια μου και πήγα στη δουλειά. Αυτό με έσωσε. Αν δεν είχα τη δουλειά δε ξέρω τι θα γινόταν. Βίωσα όλα τα στάδια του πένθους, ειδικά αυτό του τι θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά» παραδέχτηκε και κατέληξε,

«Οι φίλοι μου έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο. Ήταν πολύ σημαντικό το ότι μου έδιναν την ελευθερία αν ήθελα να αποσυρθώ και να μείνω μόνος μου, όπως επίσης και το ότι ήταν εκεί όταν τους χρειαζόμουν. Δε με πίεζαν με το να είναι συνέχεια μαζί μου».