Η Νένα Μεντή μιλάει για τη Δύσκολη Περίοδο της Λευχαιμίας του Συζύγου της: «Ήμουν κερί αναμμένο»

Η Προσωπική Εμπειρία της Νένας Μεντή

Η Νένα Μεντή, μια ταλαντούχα ηθοποιός, πρόσφατα μοιράστηκε τις προσωπικές της δοκιμασίες σε μια συνέντευξη που παραχώρησε στην εκπομπή «Πάμε Δανάη». Στη διάρκεια της συνέντευξης, αναφέρθηκε στην τρομακτική εμπειρία που έζησε με την οξεία λευχαιμία του συζύγου της. Η Νένα εξέφρασε τη συναισθηματική κατάστασή της, λέγοντας ότι ήταν σαν ένα αναμμένο κερί πιο δυνατό από ποτέ, για να στηρίξει τον σύζυγό της σε μια πολύ δύσκολη στιγμή.

Η Σημασία της Στήριξης

Η ηθοποιός τόνισε πως δεν άφησε ποτέ τον σύζυγό της να πέσει και πως η στήριξη που του παρείχε ήταν καίριας σημασίας για την ανάρρωσή του. Η αναφορά της στον σύζυγό της αποκάλυψε μια βαθιά αίσθηση αγάπης και αφοσίωσης, που είχε ενισχυθεί σ’ αυτή την κρίση. «Όλα πήγαν καλά, και αυτή η νίκη μας οφείλεται σε εμένα», ανέφερε με περηφάνια.

Αναλυτικά είπε: «Κλαίω πολύ στη ζωή μου, συγκινούμαι, κλείνομαι στον εαυτό μου, φωνάζω. Αλλά γενικά είμαι θετική στη ζωή. Όσες φορές και να είμαι απελπισμένη, κυρίως με θανάτους, ίσως αυτό να με δυνάμωσε κιόλας. Τελευταία είχα μια σοβαρή ιστορία με τον άντρα μου που το λέω με πλήρη συνείδηση σε εμένα οφείλεται η νίκη μας. Δεν άφησα στιγμή να με ρίξει και αυτόν να μην πέφτει. Ήμουν κερί αναμμένο σε κάτι πολύ δύσκολο. Ήταν μια οξεία λευχαιμία και έκανε μεταμόσχευση του μυελού των οστών. Μπορεί στον χρόνο πάνω να πεθάνεις και αν είναι πετυχημένο. Αυτό τώρα είναι παρελθόν, πάει καλά. Νικήσαμε»

Σχέσεις και Εκτίμηση

Εκτός από την προσωπική της δοκιμασία, η Νένα αναφέρθηκε και στη σχέση της με την Άννα Παναγιωτοπούλου, η οποία έφυγε από τη ζωή πριν μερικούς μήνες. Αν και δεν ήταν ποτέ φίλες, η Νένα τόνισε ότι υπήρχε μεταξύ τους σεβασμός και εκτίμηση. Αυτή η σύνθεση της επαγγελματικής τους σχέσης αποκαλύπτει την ανθρώπινη πλευρά της βιομηχανίας του θεάματος.

«Με την Άννα Παναγιωτοπούλου έχω δουλέψει στο θέατρο όσο κανέναν άλλον. Ξέρω ότι με εκτιμούσε, με πίστευε. Δεν ήμασταν φίλες αλλά καλές συνεργάτιδες. Υπήρχε χιούμορ. Αγαπούσα που ήταν ένας άνθρωπος ότι ενώ έλαμπε και είχε κάνει μπαμ στη Χούντα και τη Μεταπολίτευση, δεν είχε καβαλήσει καλάμι. Ήταν πολύ ανασφαλής ως ηθοποιός», είπε.

Στη συνέχεια, πρόσθεσε: «Τα τελευταία χρόνια δεν βλεπόμασταν. Την τελευταία φορά την είδα το 2012 που παίζω στη Θεσσαλονίκη την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Ήρθε στο καμαρίνι, πέφτει στην αγκαλιά μου, έκλαιγε. Δεν είπε καμία κουβέντα και έφυγε. Δεν μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Φταίω και εγώ έμμεσα. Μάθαινα από συναδέλφους ότι η Άννα δεν πάει καλά και σαν να μην ήθελα να το ζήσω και να το αντιμετωπίσω. Επειδή τα πρώτα χρόνια ήταν περίεργη η κατάσταση, έλεγα αν καταλάβει πως την κοιτάω κάπως; Είχα τη μάνα μου με αλτσχάιμερ και πέθανε τραγικά».