Αντώνης Αλεξανδρής: «Έφυγε» σε ηλικία 102 ετών ο «κρατούμενος 8425» των στρατοπέδων συγκέντρωσης

Η Ζωή του Αντώνη Αλεξανδρή

Αυτή τη μέρα θρηνούμε την απώλεια του Αντώνη Αλεξανδρή, του τελευταίου από τους ανθρώπους που έζησαν τις φρικαλεότητες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε ηλικία 102 ετών, ο Αντώνης έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας πίσω του την ιστορία ενός ατρόμητου ανθρώπου που υπέστη τα δεινά των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Ο Κρατούμενος 8425

Ο Αντώνης Αλεξανδρής, γνωστός και ως «Κρατούμενος 8425», ήταν ένας από τους εναπομείναντες μάρτυρες μιας εποχής που άλλαξε τον κόσμο. Περιφερόμενος στις παρελάσεις της Μυτιλήνης κατά την περίοδο πριν από την πανδημία του κορονοϊού, κρατούσε το λάβαρο του Συνδέσμου των Θυμάτων και Αναπήρων Πολέμου, κερδίζοντας την εκτίμηση όλων με την παρουσία του. Γεννημένος το 1922 στο Σκουτάρο της Βόρειας Λέσβου, μετέφερε στις μνήμες του τις ανθρωπιστικές αξίες, αλλά και τον πόνο που βίωσε κατά την Κατοχή.

Ο Αντώνης Αλεξανδρής, συμμετείχε ανελλιπώς χρόνια τώρα σε κάθε παρέλαση.«Ήμασταν πολλοί κάποτε… Θύματα για τη σημαία και την πατρίδα. Τώρα απόμεινα μοναχός. Τελειώσαμε…» είχε πει στο ΑΠΕ ΜΠΕ.

Τα τελευταία χρόνια που παρήλαυνε, σαν έφτανε μπροστά στην εξέδρα των επισήμων ο δήμαρχος τον οδηγούσε πάνω, δίπλα στους επισήμους. Τελευταία φορά το 2019, από τον τότε δήμαρχο Μυτιλήνης Στρατή Κύτελη και τον περιφερειάρχη Βορείου Αιγαίου Κώστα Μουτζούρη. «Πώς τα κατάφερες κι έφτασες σε τέτοια ηλικία μετά από όσα τράβηξες;» τον ρώτησαν. «Ο χάρος είναι φίλος μου πια. Ξέρεις πόσες φορές συναντηθήκαμε και με ξεπέρασε; Αλλά πού ‘σαι…» συμπλήρωσε. «Πίνω και κανένα ούζο πότε πότε… Τι ένα δηλαδή… Τσιγάρο δεν έβαλα στο στόμα μου όλα μου τα χρόνια, αλλά ούζο έχω πιει και τρία-τέσσερα λιμάνια» είχε πει γελώντας.

Η Κληρονομιά του

Η ζωή του Αντώνη δεν ήταν μόνο μια ιστορία επιβίωσης, αλλά και ένα σύμβολο αντίστασης. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, κρατήθηκε στο στρατόπεδο Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη και αργότερα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, από τα οποία κατάφερε να επιβιώσει με βαθιές ψυχικές και σωματικές πληγές. Η διαδρομή του μέχρι τη μετάβαση στη μεταπολεμική Ελλάδα περιγράφεται με τη φράση του: «Έτσι έπρεπε είπαν. Δεν ξέρω πια…», αποτυπώνοντας τη γεύση της απώλειας και του αγώνα του. Η κληρονομιά του Αντώνη Αλεξανδρή θα συνεχίσει να εμπνέει τις επόμενες γενιές να μην ξεχάσουν την ιστορία του.