Η Αυτοκτονία του Κώστα Καρυωτάκη: Μια Αναδρομή στην Τραγική Μοίρα του Ποιητή
Η Ζωή και το Έργο του Κώστα Καρυωτάκη
Σαν σήμερα το 1928, ο ποιητής και πεζογράφος Κώστας Καρυωτάκης έβαλε τέλος στη ζωή του, αφήνοντας πίσω του ένα ανεξίτηλο στίγμα στη νεοελληνική λογοτεχνία. Ο Καρυωτάκης υπήρξε μία από τις σημαντικότερες λογοτεχνικές φωνές της γενιάς του ’20 και επηρέασε βαθιά τους κατοπινούς ποιητές όπως ο Γιώργος Σεφέρης, ο Γιάννης Ρίτσος και ο Νικηφόρος Βρεττάκος.
Η Τραγική Αυτοκτονία
Στις 21 Ιουλίου του 1928, ο Καρυωτάκης, μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας την προηγούμενη νύχτα πέφτοντας στη θάλασσα, αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του με περίστροφο. Η πράξη αυτή συγκλόνισε την κοινωνία της εποχής και δημιούργησε το φαινόμενο του ‘καρυωτακισμού’, το οποίο πλημμύρισε τη νεοελληνική ποίηση με στοιχεία μελαγχολίας και αυτοκριτικής.
Η Σχέση του με τη Μαρία Πολυδούρη
Ο έρωτας του Καρυωτάκη με την επίσης μεγάλη ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη έμεινε στην ιστορία ως μια από τις πιο τραγικές ερωτικές ιστορίες της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Η Πολυδούρη, συντετριμμένη από τον θάνατό του, κρέμασε πάνω από το κρεβάτι της ένα σκίτσο και ένα παιχνίδι που της είχε χαρίσει ο ποιητής. Οι κοινοί τους φίλοι διαπίστωσαν την βαθιά θλίψη της, την οποία εξέφρασε στο ημερολόγιό της και στα ποιήματα που έγραψε μετά την αυτοκτονία του Καρυωτάκη.
Η Κληρονομιά του Καρυωτάκη
Η αυτοκτονία του Καρυωτάκη όχι μόνο άφησε ανεξίτηλο σημάδι στη νεοελληνική λογοτεχνία αλλά και επηρέασε βαθιά τη θεματολογία και την αισθητική των επόμενων γενεών ποιητών. Η μελαγχολία και η υπαρξιακή αγωνία που διαπνέουν τα έργα του συνεχίζουν να αγγίζουν τους αναγνώστες, καθιστώντας τον ένα από τους πιο σημαντικούς ποιητές της νεοελληνικής παράδοσης.
Μια ποίηση σκοτεινή και άκρως μελαγχολική, φανερά επηρεασμένη από τα σπαρακτικά ποιήματα του Καρυωτάκη. Το καλοκαίρι του 1928 κυκλοφορεί η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Οι τρίλλιες που σβήνουν» και το 1929 η δεύτερη, με τίτλο «Ηχώ στο χάος».
Ο Κορωναίος, στο γνωστό του άρθρο για τους δύο, συμπληρώνει: «Αν ο Καρυωτάκης δεν απαρνιόταν τον άνθρωπο και αν η Πολυδούρη μπορούσε να συμφιλιώσει τον πληθωρικό εσωτερικό της κόσμο με την πραγματικότητα της εποχής της, ίσως και οι δυο τους να βρισκόντουσαν ανάμεσά μας και η προσφορά τους στα ελληνικά γράμματα να ήταν πολύ μεγαλύτερη».
