Το άγχος σε ενήλικες ηλικίας 50+ διπλασιάζει τον κίνδυνο εμφάνισης της νόσου του Πάρκινσον
Τα προβλήματα άγχους είναι κοινά μεταξύ των ηλικιωμένων ατόμων, που συχνά ξεκινούν νωρίς στη ζωή και συνδέονται με γνωστική εξασθένηση. Η PD έχει το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό επιπολασμού μεταξύ των νευροεκφυλιστικών διαταραχών παγκοσμίως, που προκαλούν συμπτώματα κινητικού και μη κινητικού τύπου. Το άγχος είναι πιο διαδεδομένο σε ασθενείς με PD, αλλά ο κίνδυνος PD σε άτομα ηλικίας 50 ετών και άνω με περιστατικό άγχος είναι ασαφής.
Προηγούμενες έρευνες που έδειχναν ότι το άγχος ή οι αγχολυτικές συνταγές αύξαναν τον κίνδυνο εμφάνισης της νόσου του Πάρκινσον απέτυχαν να λάβουν υπόψη τα χαρακτηριστικά του τρόπου ζωής, την κοινωνικοοικονομική θέση και τις προδρομικές πτυχές. Η Μελέτη Παρακολούθησης Επαγγελματιών Υγείας (HPFS) εξέτασε τη συχνότητα εμφάνισης PD σε διάστημα 12 ετών μεταξύ ανδρών και κυρίως λευκού προσωπικού υγειονομικής περίθαλψης.
Oι ερευνητές αξιολόγησαν τη συχνότητα της νόσου του Πάρκινσον σε άτομα ηλικίας 50 ετών και άνω που εμφανίζονταν με και χωρίς άγχος. Επίσης, διερεύνησαν κλινικά σημεία και συμπτώματα που μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο PD μεταξύ των ανήσυχων ατόμων.
Οι ερευνητές εξέτασαν δεδομένα πρωτοβάθμιας περίθαλψης από το Ηνωμένο Βασίλειο από το 2008 έως το 2018, εστιάζοντας σε άτομα ηλικίας άνω των 50 ετών που είχαν βιώσει περιστατικό άγχους. Έλαβαν Δεδομένα Ιατρικής Έρευνας IQVIA (IMRD), τα οποία περιλαμβάνουν μη ταυτοποιημένες πληροφορίες του The Health Improvement Network (THIN), συμπεριλαμβανομένων των συνηθισμένων ηλεκτρονικών ιατρικών αρχείων που συλλέγονται χρησιμοποιώντας In Practice Systems (IPS) ή Vision GP. Οι ερευνητές συμπεριέλαβαν επίσης δεδομένα γενικής πρακτικής που πληρούν τις απαιτήσεις αποδεκτής αναφοράς θνησιμότητας (AMR) και αποδεκτής χρήσης υπολογιστή (ACU).
Οι συμμετέχοντες στο THIN ήταν 50 έως 99 ετών, εγγράφηκαν σε πρακτικές συμμετοχής μεταξύ 1ης Ιανουαρίου 2008 και 31 Δεκεμβρίου 2018, με αρχεία ενός ή περισσότερων επεισοδίων άγχους στη βάση δεδομένων γενικών ιατρών μετά από ένα χρόνο χωρίς προηγούμενα επεισόδια άγχους. Κατά τη διάρκεια της πρώτης αναφοράς άγχους, οι ερευνητές συνδύασαν κάθε συμμετέχοντα με τέσσερα μη εκτεθειμένα άτομα, που ταιριάζουν για το φύλο και την ηλικία. Χρησιμοποίησαν την προσέγγιση περιστατικού και της δυναμικής ομάδας ή τη δειγματοληψία πυκνότητας έκθεσης, στην οποία τα άτομα μπορούσαν αρχικά να λειτουργήσουν ως έλεγχοι και στη συνέχεια να εκτεθούν (αν αποκτήσουν άγχος).
Υπήρχαν 70.925 γυναίκες και 38.510 άνδρες που διαγνώστηκαν με το αρχικό επεισόδιο άγχους, ενώ η μη εκτεθειμένη κοόρτη περιελάμβανε 553.586 γυναίκες και 324.670 άνδρες. Τα προβλήματα ύπνου, η δυσκοιλιότητα, η εξάντληση και η θλίψη ήταν τυπικά πρόδρομα συμπτώματα μεταξύ των ανήσυχων ατόμων. Συνολικά, 331 άτομα με άγχος απέκτησαν νόσο του Πάρκινσον κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης, με διάμεση διάρκεια πέντε ετών μεταξύ του αρχικού επεισοδίου άγχους και της διάγνωσης της νόσου του Πάρκινσον. Τα ποσοστά επίπτωσης της νόσου του Πάρκινσον μεταξύ εκείνων με άγχος και χωρίς άγχος ήταν 1,0 και 0,5 ανά 1.000 μεμονωμένα έτη, αντίστοιχα.
Τα συμπτώματα που σχετίζονται με την ανάπτυξη της νόσου του Πάρκινσον μεταξύ των ανήσυχων ατόμων ήταν κινητικά χαρακτηριστικά όπως τρόμος (HR, 21), ακαμψία (HR, 5.1), διαταραχές ισορροπίας (HR, 4.2), αυτόνομα χαρακτηριστικά όπως χαμηλή αρτηριακή πίεση (HR, 4.0) και δυσκοιλιότητα (HR, 2,6), διαταραχές ύπνου (HR, 2,2), γνωστική εξασθένηση (HR, 1,8), κόπωση (HR, 1,8) και κατάθλιψη (HR, 1,7).
Τα ευρήματα της μελέτης έδειξαν ότι το άγχος αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο για τη νόσο του Πάρκινσον σε άτομα ηλικίας ≥50 ετών, με διπλάσια αύξηση του κινδύνου για τα άτομα με άγχος ως αρχική εμφάνιση. Η κατάθλιψη, η διαταραχή του ύπνου, η γνωστική εξασθένηση, η κόπωση, η υπόταση, ο τρόμος, η δυσκαμψία, η δυσκοιλιότητα και η διαταραχή της ισορροπίας αυξάνουν τον κίνδυνο για τη νόσο του Πάρκινσον.
