Κωνσταντίνος Καβάφης: “Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των ώρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες”

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 17 Απριλίου 1863 (Νέο ημερολόγιο 29 Απριλίου 1933) και είναι είναι ένας από τους σημαντικότερους ποιητές μας.

Γεννήθηκε και έζησε στην Αλεξάνδρεια, της Αιγύπτου γι’ αυτό και αναφέρεται συχνά ως ο Αλεξανδρινός.

Φαναριώτικης καταγωγής, ο Καβάφης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια, όπου άκμαζε η ελληνική κοινότητα. Εκεί έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Μετά τον θάνατο του πατέρα του πέρασε ένα διάστημα της εφηβείας του στην Αγγλία και στη συνέχεια στην Κωνσταντινούπολη. Χρημάτισε για αρκετά χρόνια υπάλληλος και το 1922 παραιτήθηκε για να αφοσιωθεί αποκλειστικά στην ποίηση.

Τα ποιητικά κείμενα του Καβάφη πλησιάζουν τον πεζό λόγο. Αυτό κατορθώνεται με τη λιτότητα στην έκφραση, τα λιγοστά επίθετα, τον ελεύθερο στίχο με τον άνισο αριθμό συλλαβών. Η γλώσσα είναι ιδιότυπη και περιέχει πολλά στοιχεία από την καθαρεύουσα αλλά και από τη δημοτική, ενώ είναι διανθισμένη με πολλούς ιδιωματισμούς από την Αλεξάνδρεια και την Κωνσταντινούπολη.

Ενώ ο ποιητής γνώριζε πολύ καλά τα σύγχρονα λογοτεχνικά ρεύματα, όπως ήταν ο παρνασσισμός και ο συμβολισμός, δε φαίνεται να ακολούθησε συστηματικά κάποιο από αυτά. Βαθμιαία απομακρύνθηκε εντελώς και κινήθηκε στα πλαίσια του ρεαλισμού.

Ο Καβάφης, όπως γράφει ο καθηγητής Νάσος Βαγενάς, είναι ο μόνος ποιητής που χρησιμοποίησε την ειρωνεία ως κύριο μηχανισμό παραγωγής ποιητικότητας. Η δραματική και η τραγική ειρωνεία του (απεικόνιση των αντιθέσεων ανάμεσα στα φαινόμενα και την πραγματικότητα) διαμορφώνει και τη λεκτική του ειρωνεία και αποτελεί το στοιχείο που προκαλεί ακριβώς την «ποιητική συγκίνηση».

Τα αναγνωρισμένα από τον ίδιο ποιήματά του είναι 154. Το μοτίβο της αξιοπρεπούς στάσης κατά τη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου χαρακτηρίζει αυτά τα ποιήματα.

Ο ίδιος ο ποιητής διέκρινε τα ποιήματά του σε τρεις κατηγορίες: στα φιλοσοφικά, τα ιστορικά και τα ηδονικά (ή αισθησιακά). Από αυτά τα περισσότερα ανήκουν στα ιστορικά.

Το έργο του διακρίνεται για την έντονη ατμόσφαιρα και την εσωτερική αναζήτηση που προκαλεί στον αναγνώστη. Ο Καβάφης εξέφρασε την αγάπη του για την αρχαία Ελλάδα και την αισθητική της μέσα από τα ποιήματά του.

Ο Καβάφης αξιοποιώντας το ιστορικό γεγονός της μάχης των Θερμοπυλών, (της μάχης ανάμεσα στους Έλληνες και τον πολυάριθμο στρατό του Ξέρξη Α΄, τον Αύγουστο του 480 π.Χ., κατά την οποία οι Σπαρτιάτες έδειξαν υπέρτατη γενναιότητα με τη θυσία τους), συνθέτει ένα ποίημα για να επαινέσει όσους θέτουν στη ζωή τους «Θερμοπύλες», όσους θέτουν δηλαδή κάποιον σημαντικό για εκείνους σκοπό και τον υπερασπίζονται μέχρι τέλους.

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.

Ο ποιητής θεωρεί πως θα πρέπει να τιμούμε τους ανθρώπους που έχουν καθορίσει στη ζωή τους κάποιες σημαντικές αρχές, κάποιους πολύτιμους σκοπούς και φροντίζουν να τους υπερασπιστούν με κάθε τρόπο.

Ο Καβάφης, βέβαια, δεν καθορίζει τι ακριβώς συμβολίζουν οι Θερμοπύλες των ηρώων της καθημερινότητας, αφήνοντας έτσι στον αναγνώστη την ελευθερία να ορίσει ο ίδιος ποιος σκοπός μπορεί να είναι τόσο ιερός και σημαντικός, ώστε να ληφθεί ως Θερμοπύλες που αξίζει να φυλαχτούν. Μπορούμε, πάντως, να δούμε σ’ αυτό το συμβολισμού τους ανθρώπους εκείνους που ζουν με ηθικές αρχές και δεν αφήνοντα στα κελεύσματα της ευκολίας και της ανηθικότητας.

Άνθρωποι που παρά τις ανάγκες τους παραμένουν ηθικοί και προτιμούν να στερηθούν βασικά αγαθά ή και πολυτέλειες, παρά να διαπράξουν κάποιο αδίκημα. Άνθρωποι που σ’ έναν κόσμο ολοένα και πιο ευεπηρέαστο απέναντι στην ευκολία που υπόσχεται η διαφθορά, παραμένουν αμετακίνητοι στις αρχές τους και ακολουθούν το δυσκολότερο, αλλά ηθικότερο δρόμο της τιμιότητας.

Οι Θερμοπύλες, πάντως, παραμένουν ένα σύμβολο ανοιχτό σε ερμηνείες και μπορούν να εκπροσωπούν οτιδήποτε αξίζει για κάθε άνθρωπο να αγωνιστεί για την υπεράσπισή του.

Ποτέ από το χρέος μη κινούντες
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία

Οι άνθρωποι που φυλάνε τις Θερμοπύλες που οι ίδιοι έχουν ορίσει για τον εαυτό τους, είναι κατά τον ποιητή, αμετακίνητοι από την αρχική τους απόφαση και δεν παρεκκλίνουν ποτέ από το σκοπό τους. Ο ποιητής εγκρίνει, θαυμάζει κι επαινεί εκείνους που παλεύουν για τα πιστεύω τους με αγάπη για το συνάνθρωπο και όχι με μίσος.

Τιμή σε εκείνους που φυλάγουν θερμοπύλες

Σε αυτό το ποίημα, ο Καβάφης αποδίδει φόρο τιμής σε όσους αντιμετωπίζουν δυσκολίες και κρατούν την πίστη τους ακλόνητη. Οι “θερμοπύλες” αναφέρονται σε συμβολικό επίπεδο στα εμπόδια και τις δυσκολίες που καθημερινά αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας. Ο ποιητής μας υπενθυμίζει ότι η τιμή ανήκει σε εκείνους που αντιμετωπίζουν αυτά τα εμπόδια με αξιοπρέπεια και δύναμη.

Από το χρέος μη κινούντες

Με τον στίχο του “Από το χρέος μη κινούντες”,  ο ποιητής μας υπενθυμίζει να μην επιτρέπουμε στα χρέη και τις υποχρεώσεις μας να μας καθηλώνουν και να μας εμποδίζουν από τους στόχους μας, τα όνειρα  και την ευτυχία. Ο Καβάφης μας καλεί να ζήσουμε τη ζωή μας με ελευθερία και να ακολουθούμε τα όνειρά μας, ανεξάρτητα από τις πιέσεις και τις υποχρεώσεις που μας επιβάλλει η κοινωνία.