Χάρης Ρώμας για Καίτη Κωνσταντίνου: Είναι κρίμα να χάνονται άνθρωποι που κάνουν τόσο μεγάλο καλό
Η Απώλεια της Καίτης Κωνσταντίνου
Η απώλεια της Καίτης Κωνσταντίνου έχει αφήσει ένα κενό στις καρδιές πολλών ανθρώπων. Δέκα ημέρες μετά το θάνατό της, συνεργάτες και φίλοι, όπως ο Χάρης Ρώμας, συνεχίζουν να εκφράζουν τη θλίψη τους για αυτή την πρόωρη απώλεια. Ήταν ένας άνθρωπος που προσέφερε με το ταλέντο της, κάνοντάς μας να την αγαπήσουμε μέσα από τις ερμηνείες της.
Η Συνεργασία στο «Δεληγιάννειο Παρεθναγωνείο»
Οι δυο ηθοποιοί είχαν συνεργαστεί το 2007 στη σειρά «Δεληγιάννειο Παρεθναγωνείο», όπου υποδύθηκαν ένα αγαπημένο ζευγάρι. Η χημεία τους ήταν προφανής και η δουλειά τους άφησε μια ισχυρή εντύπωση στο κοινό. Ο Χάρης Ρώμας, σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εκπομπή «Super Κατερίνα», θυμήθηκε τη συνεργασία τους και εξέφρασε τη βαθιά του εκτίμηση προς την Καίτη Κωνσταντίνου.
Η Κληρονομιά της Καίτης Κωνσταντίνου
Μιλώντας για την Καίτη, ο Χάρης Ρώμας ανέφερε πόσο σημαντική ήταν η σεμνότητα και το ταλέντο της. Όπως είπε, η Καίτη αποτελούσε πρότυπο ζωής για πολλούς. Είναι κρίμα να χάνουμε ανθρώπους που συμβάλλουν τόσο στο καλό του κόσμου και που με τη δύναμή τους εμπνέουν τους γύρω τους. Η κληρονομιά της θα παραμείνει ζωντανή στις μνήμες όσων την αγάπησαν.
«Ήξερα εδώ και δύο χρόνια, μου το είχε πει γιατί έχω σπουδάσει και ιατρική, την είχα συναντήσει στην κλινική. Είχε μια αισιοδοξία, όπως οφείλει να έχει ένας ασθενής. Η Καίτη έλεγε και λίγα, ήταν ένα άτομο λιγομίλητο, μετρημένο. Ήταν υπέροχη η Καίτη. Είχαμε δουλέψει στο “Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο”», είπε χαρακτηριστικά.
«Και το ταλέντο ήταν μεγάλο, και η σεμνότητα. Δεν ήταν τίποτα προκλητικό σε αυτή την κοπέλα. Είναι κρίμα να χάνονται άνθρωποι που στο σύνολο κάνουν τόσο μεγάλο καλό. Είδα και στα social τα θετικά μηνύματα και συγκινούμαι, της άξιζε. Αξίζει στους σεμνούς ανθρώπους που έχουν τόσες ικανότητες και ταυτόχρονα δίνουν και ένα μάθημα για το πώς πρέπει να διάγουμε τον βίο μας».
«Την έπαιρνα τηλέφωνο για να μαθαίνω τι γίνεται και μου έλεγε ότι όλα πάνε καλά. Μάλιστα μου είχε πει το έργο που ήθελε να ανεβάσει στο θέατρο τον επόμενο χειμώνα. Δηλαδή και η ίδια δεν είχε στο μυαλό της ότι θα έχει αυτή τη ραγδαία εξέλιξη. Αλλά έτσι είναι ο καρκίνος. Η αισιοδοξία είναι απαραίτητο να υπάρχει».
