Συγκλονίζει ο Χρήστος Κούγιας: «Μπαμπά, χθες έχασα ένα κομμάτι του εαυτού μου. Έχασα τον άνθρωπο μου»
Ο Χρίστος Κούγιας Αποχαιρετά τον Πατέρα του
Την Παρασκευή, 28 Φεβρουαρίου, ο γνωστός ποινικολόγος Αλέξης Κούγιας άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 74 ετών, μετά από μια σκληρή μάχη με τον καρκίνο. Ο Χρήστος Κούγιας, γιος του Αλέξη, βρίσκεται σε δύσκολες στιγμές και το συναισθηματικό του αποχαιρετιστήριο μήνυμα στα social media συγκλόνισε τους πάσχοντες από τις απώλειες αγαπημένων προσώπων.
Η Σπαρακτική Ανάρτηση
Στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram, ο Χρήστος μοιράστηκε δέκα φωτογραφίες του με τον πατέρα του, από τα παιδικά τους χρόνια μέχρι και λίγο πριν την απώλεια. Στη λεζάντα της ανάρτησης, εκφράζει την υπερηφάνεια του για τον Αλέξη, καταβυθισμένος στην θλίψη και με ανείπωτη αγάπη. Με λόγια γεμάτα συναίσθημα, αναφέρει: «Μπαμπά, χθες ήταν η πιο δύσκολη μέρα της ζωής μου. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι δεν βρίσκεσαι πλέον μαζί μας».
Μια Μάχη Γεμάτη Δύναμη
Αν και ο πατέρας του έδωσε μια τεράστια μάχη με την αρρώστια, ο Χρίστος επισημαίνει ότι η προσωπικότητα του Αλέξη παρέμεινε αλώβητη μέχρι και την τελευταία του μέρα. «Ήσουν γεννημένος νικητής. Ακόμη και την ημέρα που έμαθα ότι έρχεται το τέλος και έκλαιγα μπροστά σου, με κοίταξες και μου είπες ‘γιατί κλαις; Κούγιας είσαι. Μην φοβάσαι’», καταλήγει.
«Μπαμπά, χθες ήταν η πιο δύσκολη μέρα της ζωής μου. Μέχρι και την Τρίτη. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι δεν βρίσκεσαι πλέον μαζί μας. Έδωσες μια τεράστια μάχη που, παρά το άδοξο τέλος, με κάνει να αισθάνομαι υπερήφανος για εσένα. Γιατί δεν τα παράτησες ποτέ. Δεν άφησες την αρρώστια να αλλοιώσει την προσωπικότητα σου. Ήσουν γεννημένος νικητής. Ακόμα και την ημέρα που έμαθα ότι έρχεται το τέλος και έκλαιγα μπροστά σου με κοίταξες και μου είπες “γιατί κλαις; Κούγιας είσαι. Μην φοβάσαι. Θα τον καθαρίσουμε και τον καρκίνο”», έγραψε.
«Κούγιας είμαι. Και θα προσπαθήσω να σε κάνω περήφανο. Θα διατηρήσω αυτή τη νοοτροπία νικητή που είχες. Θα προσπαθήσω να φανώ δυνατός για την Μάιρα, όσο και αν πονάω. Δεν θα τα παρατήσω ποτέ, όπως εσύ. Μπαμπά, μπορείς να ηρεμήσεις επιτέλους, να ξεκουραστείς γιατί το αξίζεις. Μπορείς να είσαι ήσυχος και να αφήσεις εμένα και το Μαϊράκι να συνεχίσουμε αυτό που με κόπο έχτισες. Να είσαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρουμε γιατί έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που μας αγαπάνε και μας προσέχουν. Θα τα καταφέρουμε γιατί ξέρω ότι πάντα θα είσαι δίπλα μας να μας συμβουλεύεις. Μπαμπά, χθες έχασα ένα κομμάτι του εαυτού μου. Έχασα τον άνθρωπο μου. Θα μου λείψεις πολύ. Πάρα πολύ. Η καθιερωμένη καλημέρα μας, η “καυλ*****” μας. Οι συζητήσεις μας για νομικά, για ποδόσφαιρο, για τις ζωές μας. Τα ολιγόλεπτα τηλεφωνήματα μας που αναλύαμε σύντομα την μέρα μας. Θα μου λείψουν τα καθιερωμένα φαγητά μας τις Κυριακές. Θα μου λείψουν οι ατάκες σου, το χιούμορ σου. Θα μου λείψουν τα πάντα. Μπαμπά, ήσουν μοναδικός. Όλοι μου λένε “να ζήσουμε να σε θυμόμαστε”. Θα ζήσουμε να σε θυμόμαστε γιατί ήσουν μάγκας, ντόμπρος, απλός και αληθινός άνθρωπος. Γιατί είσαι μύθος. Γιατί άφησες εποχή. Για όλους είσαι ο Αλέξης Κούγιας. Είδωλο, δάσκαλος, καλύτερος φίλος. Αυτά σημαίνεις για εμένα. Πάνω από όλα όμως είσαι ο πατέρας μου. Είμαι περήφανος που είμαι ο γιος σου. Πατέρα κάτι τελευταίο. Στο ξαναείπα, αλλά ειλικρινά θα μου λείψεις. Την τελευταία μέρα πριν σταματήσεις να επικοινωνείς με κοίταξες στα μάτια στην εντατική και μου είπες ότι με αγαπάς πολύ. Τώρα είναι η σειρά μου να στο ξαναπώ. Σε αγαπάω πολύ, ο Χριστάρας σου».
