Συγκέντρωση για τα Τέμπη: Η Μητέρα της Κυριακής Γρίβα Μίλησε στην Πλατεία Συντάγματος – «Είμαι εδώ ως μάνα»
Η Συγκέντρωση και το Μήνυμα της Δέσποινας
Στην πλατεία Συντάγματος, κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης για τα δύο χρόνια από το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, η μητέρα της Κυριακής Γρίβα, κυρία Δέσποινα, ενθουσίασε το πλήθος με την συγκλονιστική της παρουσία. Κρατώντας μία φωτογραφία της κόρης της, η κυρία Δέσποινα μοιράστηκε την οδυνηρή της εμπειρία και την κεντρική της απώλεια.
Η Βαρύτητα των Λόγων της
«Τους βλέπεις; Κοίτα τους που είναι», δήλωσε η κυρία Δέσποινα, ενώ έδειχνε τη φωτογραφία της Κυριακής στο κοινό. Αυτή η απλή αλλά ισχυρή φράση αντήχησε στην καρδιά κάθε συγκεντρωμένου, φέρνοντας στο προσκήνιο την ανθρώπινη διάσταση μιας τραγωδίας που έχει επηρεάσει τόσες οικογένειες. Η φωνή της μητέρας της Κυριακής δεν μιλούσε μόνο για την δική της απώλεια, αλλά για όλες τις ζωές που καταστράφηκαν από τη μοιραία νύχτα.
Η Συγκίνηση της Μάνας
Η μάνα της Κυριακής Γρίβα ήρθε στο προσκήνιο για να αναδείξει την κίνηση αυτή, ως μια κραυγή για δικαιοσύνη και αλλαγή. Η εξομολόγησή της για την αγωνία να ακούει την κόρη της να ζητά βοήθεια μέσω ηχητικού, είναι ένα στιγμιότυπο που θυμίζει σε όλους μας την ανάγκη να ακουστούν οι φωνές των θυμάτων και των οικογενειών τους. Αυτές οι μνήμες πρέπει να ζουν μέσα μας, ώστε να μην ξεχάσουμε ποτέ τις συνέπειες της αμελούς πολιτικής.»
«Η Κυριακή Γρίβα, για όσους μπόρεσαν να ξεχάσουν, τη γνωρίσατε μέσα από ένα ηχητικό όπου έλεγε “χάνομαι” και την απάντηση “τα περιπολικά δεν είναι ταξί”. Τη γνωρίσατε, την αγαπήσατε και σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ που ανάψατε ένα κερί στο όνομά της. Που είπατε μια προσευχή για εκείνη. Είμαι εδώ σήμερα, όχι μόνο για την Κυριακή. Είμαι εδώ ως μάνα γιατί ξέρω πως είναι να ακούς το παιδί σου μέσα από ένα ηχητικό να ζητάει βοήθεια και οι γύρω να σφυρίζουν αδιάφορα. Ξέρω πως είναι να ακούς το παιδί σου να κραυγάζει σαν μάνα, ξέρω πως είναι», είπε η κυρία Δέσποινα
«Πώς είναι να ψάχνεις, πώς είναι να θάβεις ένα ρολόι, ένα δάχτυλο, ένα κάρβουνο; Πώς είναι να σου δίνουν το παιδί σου σε σακούλα; Πόσο βάρος έχουν οι 57 ψυχές; Τους κουβαλάς στους ώμους σου Μαρία μου και εγώ είμαι εδώ μαζί σου. Μακάρι να μπορούσα να πάρω λίγο από τον πόνο σας. Γιατί εγώ θα τα καταφέρω. Όλοι μαζί. Ευχαριστώ που αγαπήσατε την Κυριακή μου σαν να ήταν δικό σας παιδί», κατέληξε.
