«Στον ίδιο δρόμο»: Το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη – Ποια ήταν η τραγωδία που τον χάραξε βαθύτατα
Μια Ναυαρχίδα Αυτογνωσίας
Το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, με τίτλο «Στον ίδιο δρόμο», δεν αποτελεί απλώς μια προσωπική αφήγηση, αλλά και ένα πολύτιμο κομμάτι ιστορίας. Ξεκινώντας από τα παιδικά του χρόνια, ο Χρυσοχοΐδης περιγράφει την καθημερινότητα στη ζωή του, τη συνεργασία με τον πατέρα του στον ποταμό Αλιάκμονα, και τις προσπάθειές του στο χωριό του.
Οι Θυμισμένες Μνήμες
Ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου, ξεπηδούν μνήμες που φέρνουν στο φως την αλληλεγγύη και τη σκληρή δουλειά. Ο Χρυσοχοΐδης αναφέρει χαρακτηριστικά: «Όταν ήμουν δεκατριών ετών και ο πατέρας μου είχε αρρωστήσει, ανέλαβα εγώ τη φροντίδα της οικογένειας». Εκείνες οι στιγμές διαμόρφωσαν την προσωπικότητά του, και ενέπνευσαν την μετέπειτα πολιτική του διαδρομή.
Πολιτική και Μουσική Πραγματικότητα
Η πολιτική του διαδρομή είναι επίσης κεντρικό θέμα στο βιβλίο, όπου αναφέρεται στη μάχη του κατά της τρομοκρατίας. Ως υπουργός Δημόσιας Τάξης, οι ενέργειές του κατά της 17Ν αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα και ανέξεις νέες προοπτικές στον τομέα της δημόσιας ασφάλειας. Το βιβλίο δεν μιλά μόνο για την πολιτική του καριέρα αλλά γέφυρες με τη μουσική, φέρνοντας στο προσκήνιο τη φιλία του με τον Χρήστο Νικολόπουλο.
«Στον ίδιο δρόμο» είναι, επομένως, περισσότερο από μια βιογραφία: είναι μια αναδρομή στις αξίες και στα βιώματα που καθόρισαν έναν άνθρωπο και έναν πολιτικό. Συνδυάζει ιστορικά γεγονότα με προσωπικές ιστορίες, αποκαλύπτοντας τον πλούτο της ζωής του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.
Μιλά και για τον θάνατο του υπασπιστή του Γιώργου Βασιλάκη από την έκρηξη μέσα στο υπουργείο. «Δεν γνώριζα ακόμα αν μας είχε χτυπήσει ρουκέτα απέξω ή έσκασε βόμβα δίπλα μας. Αλλά ότι είχε γίνει μεγάλο κακό, δεν χωρούσε αμφιβολία. Ηταν εφιαλτική η σκηνή που αντίκρισα μπαίνοντας στο γραφείο του. Ο ίδιος κειτόταν στο πάτωμα με το σώμα του διαμελισμένο. Η βόμβα είχε εκραγεί στα χέρια του. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω την εικόνα του νεκρού υπασπιστή μου, που δεν αναγνωριζόταν, μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω […] »Ο θάνατος του Γιώργου Βασιλάκη στάθηκε για μένα ένα αβάσταχτο φορτίο ενοχών από το οποίο δεν μπορούσα να συνέλθω. Τούτη η τραγωδία με χάραξε βαθύτατα, έκανα μήνες ολόκληρους να μπορέσω να κοιμηθώ τη νύχτα. Σήμερα, νιώθω ακόμη μέσα μου να κουβαλάω αυτό το βάρος. Ενας αθώος άνθρωπος σκοτώθηκε στη θέση μου, αυτό δυστυχώς δεν αλλάζει και θα μείνει για πάντα ανεξίτηλη μαύρη κηλίδα στην ψυχή μου».
