Ραγίζει καρδιές η Δώρα Τσαμπάζη: «Χρωστάω στον άνθρωπό μου να χαμογελάσω ξανά»

Η Αντίκτυπος της Απώλειας

Η Δώρα Τσαμπάζη, δύομισι χρόνια μετά τον θάνατο του συζύγου της, Αλέξανδρου Νικολαΐδη, αποκαλύπτει τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ως μητέρα. Ο πόνος της απώλειας συνεχίζει να είναι βαρύς, ωστόσο η αποφασιστικότητα της να προχωρήσει μπροστά είναι εμφανής. Στη ζωή μας, οι απώλειες είναι αναπόφευκτες, αλλά η αντοχή και η προσαρμοστικότητα μας μπορεί να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες.

Η Σημασία της Στήριξης

Η Δώρα αναφέρει: «Χρωστάω στον άνθρωπό μου να χαμογελάσω ξανά». Αυτό το πνεύμα ανθεκτικότητας είναι κρίσιμο για την ευτυχία τόσο δική της όσο και των παιδιών της. «Αν τα παιδιά δεν έχουν μια δυνατή και ήρεμη μαμά, δε θα είναι και αυτά ήρεμα», τονίζει, υπογραμμίζοντας τη σημασία της στήριξης στην οικογένεια.

Μονογονεϊκές Οικογένειες στην Ελλάδα

«Δεν είμαι η μοναδική μητέρα που μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά της» σημειώνει η Δώρα. Με ποσοστό περίπου 50% στις οικογένειες της Ελλάδας, οι μονογονεϊκές οικογένειες αποτελούν μια πραγματικότητα που έχει επηρεάσει πολλές ζωές. Η Δώρα είναι μόνο μία από πολλές που αγωνίζονται καθημερινά για να διασφαλίσουν ότι τα παιδιά τους θα κοιμούνται ήρεμα και ευτυχισμένα το βράδυ.

Δεν είμαι η μοναδική μητέρα που μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά της. Είμαστε πολλές. Το λέω πολλές φορές ότι οι μονογονεϊκές οικογένειες είναι μια πραγματικότητα, είναι εδώ, αποτελούν το 50% των οικογενειών στην Ελλάδα. Και όπως κι εγώ, προσπαθούμε και δίνουμε καθημερινά τη μάχη ώστε τα παιδιά μας να κοιμούνται το βράδυ ευτυχισμένα και ήρεμα».

«Αν τα παιδιά δεν έχουν μια δυνατή και ήρεμη μαμά, δε θα είναι και αυτά ήρεμα. Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι το πένθος είναι μια ξεχωριστή διαδικασία, την απώλεια τη βιώνει ο καθένας διαφορετικά, ακόμη και αν οι ίδιοι οι άνθρωποι πενθούν για το ίδιο πρόσωπο. Πρέπει να δείχνουμε ενσυναίσθηση και σεβασμό σε αυτή τη διαδικασία που δε ξέρουμε πόσο θα κρατήσει για τον καθένα».

«Ειδικά σε αυτούς τους ανθρώπους, τους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών, που είναι ακόμα σε σοκ και είναι ακόμα σε μηχανισμό επιβίωσης και δεν ξέρουμε αν καταφέρουν να πενθήσουν ουσιαστικά. Σε αυτές τις περιστάσεις εγώ συμβουλεύω απλώς σιωπή…».

«Αυτό που αρχίζει και επουλώνεται μέσα στα χρόνια είναι η πραγματικότητα. Ότι μέρα με τη μέρα καταλαβαίνεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Θεωρώ ότι χρωστάω στη ζωή και στον ίδιο τον άνθρωπό μου να χαμογελάσω ξανά, να συνεχίσω γιατί η ζωή είναι ένα πολύτιμο και ανέλπιστο δώρο»