Ρένια Λουϊζίδου: Ζορίστηκα μετά τους “Απαράδεκτους” δεν είχα ούτε οικονομική άνεση, ούτε έβρισκα τις δουλειές που ονειρευόμουν
Οι Προκλήσεις Μετά τους “Απαράδεκτους”
Η ηθοποιός Ρένια Λουϊζίδου, μιλώντας στην εκπομπή «Καλημέρα είπαμε;», αποκάλυψε τις δυσκολίες που αντιμετώπισε μετά την επιτυχία της στους “Απαράδεκτους”. Αναφέρθηκε στην έλλειψη οικονομικής άνεσης και στην αδυναμία να βρει δουλειές που πραγματικά της ταιριάζουν, το οποίο την εγκατέλειψε σε ψυχολογική πίεση κατά τη διάρκεια των πρώτων 10 χρόνων της καριέρας της.
Ηλικιακός Ρατσισμός και Στερεότυπα
Η Ρένια σημείωσε επίσης ότι βίωσε ηλικιακό ρατσισμό και μείωση ευκαιριών στην υποκριτική της πορεία. Ανέφερε ότι κυκλοφορεί ένα ανέκδοτο στον χώρο ότι είναι «γουρλού», κάτι που, σύμφωνα με την ίδια, ξεκίνησε το 2003. Η ηθοποιός αντιμετώπισε προκλήσεις αλλά και στερεότυπα που τη συνόδευαν, δημιουργώντας εμπόδια στην καριέρα της.
Δυσκολίες
Ένα άλλο σημαντικό θέμα που έθιξε ήταν η έλλειψη σωστής ενημέρωσης για την εμμηνόπαυση. Εξέφρασε την απογοήτευσή της για την κοινωνική ταμπού που περιβάλλει αυτό το φυσικό φαινόμενο, καθιστώντας τη στήριξη και την ενημέρωση σε αυτόν τον τομέα απαραίτητη.
«Κυκλοφορεί για εμένα ένα ανέκδοτο στη δουλειά ότι είμαι γουρλού, το οποίο ξεκίνησε το 2003 όταν βγήκαν τον ίδιο μήνα “Το καφέ της Χαράς” και στους κινηματογράφους “Η Πολίτικη Κουζίνα” και επειδή σκίζανε και τα δύο βρέθηκα εγώ με έναν τίτλο που πολύ ευχαρίστως αποδέχομαι, αλλά δεν είμαι κανένας Γκαστόνε για τον εαυτό μου.
Εγώ έτυχε να είναι αναγνωρίσιμη από πολύ μικρή ηλικία λόγω των “Απαράδεκτων”, πάρα πολύ φρέσκια στη δουλειά, πάρα πολύ καινούργια στη δουλειά και πάρα πολύ ασχημάτιστη, χωρίς προηγούμενο στίγμα. Αυτό είχε όλα τα καλά του Θεού και είχε και πάρα πολλά κακά, με την έννοια ότι υπήρχε μία δυσπιστία ότι είναι πολύ εμπορικό και ότι ξέρουμε μόνο αυτό από αυτόν τον άνθρωπο.
Αυτό ήταν κάτι που με ζόρισε πολύ τα πρώτα 10 χρόνια για να πάρω μια κατεύθυνση επαγγελματική που να μου ταιριάζει εμένα, να μην αναπαραγάγω μόνο το κορίτσι του Βλάσση, που τρέχει πίσω από ένα αγόρι, ένα στερεότυπο της χαζής. Ζορίστηκα μετά τους “Απαράδεκτους” δεν είχα ούτε οικονομική άνεση, ούτε έβρισκα τις δουλειές που ονειρευόμουν. Έβρισκα πολλή δουλειά, αλλά όχι δουλειά που ήθελα να κάνω».
«Ήταν μια εποχή που τα πράγματα είχαν άλλη αίσθηση, δεν υπήρχαν νούμερα, δεν ξέραμε πόσο κάνει η σειρά, αυτό το καταλαβαίναμε γιατί βγαίναμε στον δρόμο και σε χαιρετάγανε».
«Είναι εκνευριστικό ότι ο άντρας είναι στο απυρόβλητο, τι να σου κάνει και αυτός δεν παίρνει καμία πληροφόρηση από πουθενά. Δεν τον ρωτάει κανένας, δεν τον ζορίζει κανένας και ζει και μεγαλώνει με τη μητέρα του που του λέει ότι είναι ο καλύτερος και μετά του το λέει και η κοινωνία ότι είναι ο καλύτερος και μετά η κοινωνία δεν τον στριμώχνει ποτέ στη γωνία, που να καταλάβει και αυτός τώρα, από πού να την πάρει την πληροφορία ότι μπορεί και να μην είναι έτσι».
Ακόμη η ηθοποιός μίλησε για την έλλειψη ενημέρωσης και στήριξης που βίωσε κατά την εμμηνόπαυση, καθώς και για τη σιωπή γύρω από τα συμπτώματά της. «Εγώ πέρασα εμμηνόπαυση και όχι εύκολα και θύμωσα πάρα πολύ που βρήκα τον εαυτό μου τόσο απροετοίμαστο από μια απίστευτη ομερτά. Είναι ένα πράγμα που πραγματικά περνάει ομερτά, π.χ. “τι έχεις; πονοκέφαλο”, ή “δεν κοιμήθηκα καλά”. Μπορεί εγώ να έκανα 3 χρόνια να κοιμηθώ ολόκληρη νύχτα όταν πέρασα εμμηνόπαυση, αλλά όπου έλεγα “αμάν ρε παιδιά με αυτό το πράγμα” μου έλεγαν “μην το λες”¨, σαν να είναι άκομψο. Και δεν ήξερε και τι μου γίνεται σωματικά, η πληροφόρηση που είχα δηλαδή από τους γιατρούς και τους ανθρώπους… μου έλεγαν μετά ότι αυτό είναι σύμπτωμα της εμμηνόπαυσης, “πείτε το μου ρε παιδιά ότι θα έχω πονοκεφάλους, να μην φοβάμαι ότι έχω όγκο στο κεφάλι”».
«Τα τελευταία χρόνια δεν ξέρω τι έχουμε πάθει. Μετά τον κορωνοϊό κάθε χρόνος που φεύγει νομίζω ότι ήταν ο χειρότερος και προσδοκούμε ότι ο επόμενος θα είναι ο καλύτερος. Ας μας ανταμείψει αυτό το ’25 Παναγία μου», ευχήθηκε η ηθοποιός.
