Μάρθη Ψαροπούλου: Ράγισαν καρδίες στην υποτροφία στη Μνήμη της – «Αυτό το μπαμπάκα δεν θα το ακούσω πια»
Η Σημαντικότητα της Υποτροφίας
Η τελετή απονομής υποτροφίας στη μνήμη της 19χρονης Μάρθης Ψαροπούλου πραγματοποιήθηκε στο διεθνές πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, συγκεντρώνοντας φίλους, συγγενείς και εκπροσώπους της εκπαιδευτικής κοινότητας. Το όνομα της Μάρθης θα αποδοθεί σε αίθουσα αμφιθεάτρου, συμβολίζοντας τη συνεχή μνήμη και την κληρονομιά της.
Στιγμές Συγκίνησης
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, η μητέρα της Μάρθης, Μαρία Καρυστιανού, εξέφρασε τις βαθύτατες ευχαριστίες της στους παριστάμενους. Αναφέρθηκε στο φως που φέρνουν στην οδύνη τους οι άνθρωποι που στέκονται στο πλευρό τους, επισημαίνοντας πόσο σημαντική ήταν η υποστήριξη αυτή για την οικογένεια. Ο πατέρας της Μάρθης, Αντώνης Ψαρόπουλος, ανέβηκε στο βήμα, και η φωνή του «έσπασε» αποκαλύπτοντας το συναισθηματικό βάρος της απώλειας. Ξεχωριστές μνήμες της κόρης του που «χάθηκε» στα Τέμπη ήρθαν στο προσκήνιο με βαθιά συγκίνηση.
«Αυτό το ”μπαμπάκα”, αυτό το ”Αντώνη” από τα χειλάκια της Μάρθης μου, δεν το ακούω πια και δε θα το ακούσω μέχρι να πεθάνω. Αυτό το σκανδαλιάρικο γλυκό χαμόγελο της θα το βλέπω μόνο σε φωτογραφίες» είπε για την κόρη του που «χάθηκε»
Η Δύναμη της Μνήμης
Οι αναμνήσεις ζουν μέσα από τις πράξεις και τις αφηγήσεις μας. Η υποτροφία που ιδρύθηκε προς τιμήν της Μάρθης δεν είναι μόνο μια νεκρανάσταση των μνημών της, αλλά μια δέσμευση για την υποστήριξη των επόμενων γενεών. Η αγάπη της οικογένειας για την κόρη τους παραμένει ζωντανή και οι μνήμες της θα ξυπνούν σε κάθε φοιτητή που θα λάβει αυτήν την υποτροφία, φέρνοντας μαζί της το πνεύμα και τη χαρά της Μάρθης.
«Άλλος ήλιος έχει βγει σε άλλη θάλασσα άλλη γη. Ευχαριστώ την κόρη μου που υπήρξε, υπάρχει και με καθοδηγεί. Σας ευχαριστούμε που στέκεστε δίπλα μας φως στο σκοτάδι τους. Σας ευχαριστώ», δήλωσε η μητέρα της Μαρία Καρυστιανού.
Συγκίνησαν τα λόγια της Γιολάντας. Η καλύτερη φίλη της Μάρθης μοιράστηκε με το κοινό όσα έζησαν μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος κοιτώντας στα μάτια την μητέρα και τον πατέρα της.
«Είχε όνειρα, στόχους, τόσα πράγματα που θα κατάφερνε. Θυμάμαι λέγαμε τα νέα μας και τη ρώτησα, πως είναι οι γονείς σου; Και με ένα χαμόγελο, μια χαρά αληθινή μου απάντησε, καλά Γιολάντα, τους αγαπάω και τους το λέω. Ένιωθα τόση χαρά που την βλέπω χαρούμενη».
