Μάρθα Καραγιάννη: Ο γάμος με τον Μίμη Στεφανάκο και η κατάθλιψη
Η Γέννηση και τα Πρώτα Χρόνια
Η αείμνηστη Μάρθα Καραγιάννη γεννήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 1939 στην Αθήνα από γονείς ποντιακής καταγωγής. Μεγάλωσε στο Κερατσίνι, με τη μητέρα της Δόμνα να έχει γεννηθεί στο Μπακού και τον πατέρα της Χαρίλαο στο Αικατερινεντάρ. Από μικρή ηλικία, έδειξε ενδιαφέρον για τον χορό και ξεκίνησε μαθήματα χορού.
Η Καριέρα στη Λυρική Σκηνή
Η Μάρθα Καραγιάννη άρχισε να δίνει παραστάσεις στη Λυρική Σκηνή από την ηλικία των οχτώ ετών. Συμμετείχε στο παιδικό μπαλέτο της Λουκίας Σακελλαροπούλου μαζί με την Ελένη Προκοπίου, κατακτώντας τις καρδιές όλων με το ταλέντο και την αφοσίωσή της.
Ο Γάμος και οι Δοκιμασίες
Το 1960 παντρεύτηκε τον ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού, Μίμη Στεφανάκο, σε μια εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη. Ο γάμος τους έγινε το κοσμικό γεγονός της χρονιάς, αλλά δυστυχώς κράτησε μόλις ένα χρόνο. Κατά τη διάρκεια της σύντομης αυτής περιόδου, η Μάρθα έφερε στον κόσμο ένα κοριτσάκι που γεννήθηκε πρόωρα και έζησε μόνο τρεις μέρες. Αυτή η τραγική απώλεια ήταν η αρχή του τέλους για τον γάμο τους.
Η Ζωή Μετά τη Δοκιμασία
Η Μάρθα Καραγιάννη είχε δηλώσει στον Μάκη Δελαπόρτα ότι η απώλεια του παιδιού της την οδήγησε σε κατάθλιψη και εσωτερική μοναξιά. «Έζησε μόνο τρεις μέρες. Έκλαψα πολύ για αυτό, υπέφερα, έπεσα σε κατάθλιψη. Δεν ήθελα τίποτα!», είχε εξομολογηθεί. Η εμπειρία αυτή την σημάδεψε βαθιά, αφήνοντας ένα κενό και μια μοναξιά που καταλαβαίνουν μόνο οι γυναίκες που έχουν ζήσει παρόμοιες καταστάσεις.
Η Μάρθα Καραγιάννη είχε πει στον Μάκη Δελαπόρτα: «Έζησε μόνο τρεις μέρες. Έκλαψα πολύ για αυτό, υπέφερα, έπεσα σε κατάθλιψη. Δεν ήθελα τίποτα! Δεν ήθελα κανέναν, ούτε να με παρηγορήσει ούτε να μου απαλύνει τον πόνο. Ούτε καν τον άντρα μου. Αισθάνθηκα ένα απίστευτο κενό και μια εσωτερική μοναξιά. Ένα συναίσθημα που είμαι σίγουρη πως το καταλαβαίνουν μόνο οι γυναίκες που έχουν ζήσει μια παρόμοια εμπειρία. Εκείνο που ήθελα τη συγκεκριμένη περίοδο ήταν να μείνω μόνη μου».
Σε όλους μας η αείμνηστη Μάρθα Καραγιάννη θα είναι το σύμβολο της χαράς, του μπρίο, της γυναικείας χάρης και ομορφιάς. Ήταν άνθρωπος με σοφία και οι παρακάτω ατάκες της άφησαν ιστορία:
«Χρόνια τώρα περιμένω πώς και πώς να μεγαλώσω, να πάψω να ‘μαι όμορφη, να έρθει η στιγμή να κάνω άλλα πράγματα». Ταχυδρόμος, 1983, Άρης Δαβαράκης.
«Ο χορός ήταν πάντα μέσα μου, στο αίμα μου! Το μουσικό θέατρο με τράβηξε σαν μαγνήτης». Εικόνες, 1986, Πέπη Κεφαλά.
«Και στα πράγματα που έκανα επιτυχία, είναι γιατί κάποιοι άλλοι με σπρώξανε και βρέθηκα μπροστά. Μόνη μου δεν θα τολμούσα. Θέλω πάντα να έχω συμμαχία». Απογευματινή, 1986, Εύα Μπίθα.
«Πιστεύω ότι όταν ένας δεν έχει χιούμορ, δεν αποδέχεται την πραγματικότητα». Τραστ, 1987, Γ.Αποστολίδης.
«Το να βγάζει γέλιο ένας ηθοποιός είναι προσωπική υπόθεση, δεν μαθαίνεται. Ή το έχεις ή όχι». Ραδιοτηλεόραση, 1992, Αρετή Μπέσκα.
«Η TV είναι σαν την ερωμένη. Όλοι τη βρίζουν και όλοι τη θέλουν». Σταρ, 1994, Ανδρέας Γερακάκης.
«Ξεκίνησα με ρόλους ωραίας – γιατί να το κρύψουμε άλλωστε. Μετά άρχισαν οι ονειρεμένοι μπουφόνικοι ρόλοι, έλεγα κουταμάρες, κουταμάρες, κουταμάρες, έβαζα ένα μπικίνι, χόρευα και καθάριζα». Αδέσμευτος, 1995, Γ.Ε.Β.
«Θα μπορούσα να παίζω και στο σπίτι μου, αλλά είμαστε εγωιστικά πλάσματα οι θεατρίνοι. Θέλουμε και το κοινό γιατί έχεις ανάγκη από την αποδοχή». Λοιπόν, 1996, Χρήστος Σιάφκας.
«Μόλις κάναμε χορευτικό, εκεί ήταν οι γκρίνιες, γιατί με πίεζε. Επειδή ήξερε ότι έχω δυνατότητες με πίεζε να κάνω πράγματα που θέλανε κούραση….Κι ο Γιάννης (ο Δαλιανίδης) έλεγε… Aς την να κλάψει για να έχει επιτυχία η ταινία…».
«Δεν θεωρώ κανένα δραματικό ηθοποιό καλύτερο από κωμικό. Οι μεγαλύτεροι ηθοποιοί είναι οι κωμικοί. Εγώ εκτιμώ έναν ηθοποιό για το πώς παίζει, όχι για το τι παίζει». Αδέσμευτος Τύπος, 1999, Σόνια Μαγγίνα.
”Δεν είμαι σνομπ, ποτέ δεν ήμουν, δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα μου, δεν μου πάει, δεν ταιριάζει στο Κερατσίνι και στην ποντιακή καταγωγή μου”. “Οι Αταίριαστοι “, 2001.
Η Τελευταία Πράξη
Σήμερα, 18 Σεπτεμβρίου, η Μάρθα Καραγιάννη έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 82 ετών. Το έργο και η κληρονομιά της θα μείνουν ανεξίτηλα στη μνήμη όλων όσοι την γνώρισαν και την αγάπησαν. Η ιστορία της, γεμάτη από πάθος, ταλέντο και δοκιμασίες, αποτελεί πηγή έμπνευσης για τις επόμενες γενιές.
