Κατιάνα Μπαλανίκα: «Με ενόχλησε που ο δικός μου άνθρωπος άφησε να μαθευτούν πράγματα για μένα που δεν έπρεπε»

Η Αναδρομή στην Οικογένεια

Η Κατιάνα Μπαλανίκα πρόσφατα εξέφρασε την ανησυχία της για την απομόνωση που βιώνει λόγω της οικογενειακής της απομάκρυνσης. Όπως σημείωσε, «με πιάνει μελαγχολία κάποιες στιγμές γιατί το παιδί μου και τα εγγόνια μου είναι μακριά». Στη σύγχρονη κοινωνία, πολλοί άνθρωποι νιώθουν την απομάκρυνση αυτή, καθώς η οικογένεια δεν είναι πάντα κοντά.

Η Τέχνη και η Κοινωνική Απομόνωση

Η Κατιάνα είναι πρωταγωνίστρια στη θεατρική παράσταση «Δύο γυναίκες χορεύουν», η οποία ασχολείται με τη μοναξιά και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Μέσω του έργου, αναδεικνύει τις σκληρές αλήθειες της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως την ανάγκη για κοινωνική υποστήριξη.

Η Σχέση με την Τηλεόραση

Μιλώντας για την τηλεόραση, η Κατιάνα εξέφρασε την επιθυμία της να συμμετάσχει σε δραματικές σειρές, παρόλο που παραδέχεται πως «κανείς δεν σκέφτεται εμένα». Η ανάγκη των ανθρώπων να συνδεθούν μέσω της τέχνης είναι επιτακτική, και η Κατιάνα μας υπενθυμίζει πως πίσω από κάθε ερμηνεία κρύβεται μία ευαίσθητη ψυχή.

Αποκλειστική συνέντευξη στο «Πάμε Δανάη» έδωσε η Κατιάνα Μπαλανίκα. 

Η Κατιάνα Μπαλανίκα πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Δύο γυναίκες χορεύουν», η οποία  έχει να κάνει με την μοναξιά των ανθρώπων και τον αποκλεισμό των ανθρώπων από την κοινωνία.

«Με πιάνει μελαγχολία κάποιες στιγμές γιατί το παιδί μου και τα εγγόνια μου είναι μακριά. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι είναι απόμακροι. Κάποτε οι μεγάλοι άνθρωποι ζούσαν μέσα στην οικογένεια, τώρα τους ξεχνάνε. Εγώ τον γιο μου και τα εγγόνια μου τα βλέπω μια φορά τον χρόνο, είναι στην Αμερική, μιλάμε μέσω skype», είπε.

Μιλώντας για την τηλεόραση, είπε πως αν υπήρχε κάτι καλό θα ήθελε να είναι αλλά την ξεχνάνε.

«Για μια δραματική σειρά κανείς δεν σκέφτεται εμένα, παρόλο που είμαι πολύ καλή στο δράμα. Μία μεγάλη περίοδο της ζωής μου με τον Μαρίνο με θεωρούσαν άγρια και σκληρή αλλά έτσι έπρεπε να είμαι για να επιβιώσω. Ήταν μια εποχή που οι άντρες σε πείραζαν πολύ στο δρόμο, σου έλεγαν διάφορα, εγώ έδερνα κιόλας. Δεν φοβόμουν αλλά και να φοβόμουν, τι να κάνω, επειδή μέσα μου ήμουν πολύ ευαίσθητη, έπρεπε απέξω μου να είμαι το αντίθετο».

«Δεν έμαθαν από μένα για τα προσωπικά μου και δεν με ενόχλησε που έμαθαν ότι δεν πέρασα καλά. Με ενόχλησε που ο δικός μου άνθρωπος άφησε να μαθευτούν πράγματα για μένα που δεν έπρεπε, δεν με σεβάστηκαν. Δεν χωράει ένας σύντροφος στη ζωή μου, είναι πολύ κουραστικό».