Γαλλία: Χιλιάδες στους Δρόμους Κατά των Μέτρων Λιτότητας του Μακρόν – Δείτε Βίντεο
Παρά την πτώση στη συμμετοχή σε σχέση με τις προηγούμενες κινητοποιήσεις, οι Γάλλοι εργαζόμενοι και συνδικαλιστές συνεχίζουν την πίεση στον πρωθυπουργό Σεμπαστιάν Λεκορνί για ανατροπή των περικοπών δαπανών, ζητώντας φόρους στους πλούσιους και ενίσχυση των δημοσίων υπηρεσιών.
Σε μια χώρα που βράζει από πολιτική και οικονομική ένταση, δεκάδες χιλιάδες Γάλλοι βγήκαν ξανά στους δρόμους χθες, 2 Οκτωβρίου 2025, συμμετέχοντας σε απεργίες και διαδηλώσεις κατά των μέτρων λιτότητας που προωθεί η κυβέρνηση του Εμανουέλ Μακρόν. Οι κινητοποιήσεις, που οργανώθηκαν από τα μεγαλύτερα συνδικάτα της χώρας όπως η CGT και η CFDT, στόχευαν στον νεοδιορισθέντα πρωθυπουργό Σεμπαστιάν Λεκορνί, απαιτώντας την κατάργηση του προϋπολογισμού λιτότητας του προκατόχου του, Φρανσουά Μπαϊρού, και την υιοθέτηση πιο δίκαιων μέτρων για εργαζόμενους και συνταξιούχους.
Σύμφωνα με το γαλλικό Υπουργείο Εσωτερικών, περίπου 195.000 άτομα συμμετείχαν στις διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα, με 24.000 μόνο στο Παρίσι – αριθμός μικρότερος από τις 500.000+ που είχαν καταγραφεί σε αντίστοιχη απεργία στις 18 Σεπτεμβρίου. Η CGT, το πιο μαχητικό συνδικάτο, εκτιμά ότι ο αριθμός ξεπέρασε τις 600.000, τονίζοντας ότι η “κινητοποίηση παραμένει ισχυρή” παρά την ελαφρά πτώση, λόγω της αρχής του σχολικού έτους και της αβεβαιότητας για τον νέο προϋπολογισμό. Οι διαδηλώσεις έλαβαν χώρα σε πάνω από 200 πόλεις, από το Παρίσι και τη Μασσαλία μέχρι μικρές κοινότητες όπως η Βρεστ και η Βαλενσιέν, με συνθήματα όπως “Χρήματα για σχολεία, όχι για πολεμικές δαπάνες” και “Φόροι στους πλούσιους, όχι στους εργαζόμενους”.
Το κύριο αίτημα των συνδικαλιστών είναι η ανατροπή του σχεδίου περικοπών ύψους 44 δισ. ευρώ, που προέβλεπε παγώματα σε επιδόματα, μείωση δαπανών για υγεία και τοπικές κυβερνήσεις, καθώς και κατάργηση δύο αργιών. Ο Μπαϊρού, ο οποίος έπεσε από ψήφο εμπιστοσύνης τον Σεπτέμβριο, είχε προωθήσει αυτά τα μέτρα για να περιορίσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού, που έφτασε το 5,8% του ΑΕΠ πέρυσι – σχεδόν διπλάσιο από το όριο της ΕΕ (3%). Ο Λεκορνί, πρώην υπουργός Άμυνας και πιστός σύμμαχος του Μακρόν, που διορίστηκε πριν από λιγότερο από έναν μήνα, έχει υποσχεθεί “νέα πορεία”, καταργώντας την ιδέα κατάργησης αργιών και μειώνοντας προνόμια βουλευτών, αλλά οι συνδικαλιστές τον κατηγορούν ότι δεν έχει αποκλείσει πλήρως τις περικοπές.
“Πρόκειται για προειδοποίηση στον Λεκορνί: Ο δρόμος θα αποφασίσει τον προϋπολογισμό”, δήλωσε η Σοφί Μπινέ, γενική γραμματέας της CGT, σε συνέντευξη στο BFM TV, καλώντας για αύξηση δαπανών σε δημόσιες υπηρεσίες, επαναφορά του ηλικιακού ορίου σύνταξης στα 62 έτη (από 64) και εισαγωγή φόρου στους υπερπλούσιους – μέτρα που υποστηρίζουν και τα αριστερά κόμματα. Η Μαριλίς Λεόν, επικεφαλής της CFDT, χαρακτήρισε τις διαβουλεύσεις με τον πρωθυπουργό “χαμένη ευκαιρία”, καθώς δεν υπήρξαν σαφείς δεσμεύσεις. Οι απεργίες επηρέασαν εκπαίδευση (27% των δασκάλων απεργούσαν), υγεία, μεταφορές και ενέργεια, με το Πύργο του Άιφελ να κλείνει για το κοινό λόγω έλλειψης προσωπικού.
Η Γαλλία, η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, αντιμετωπίζει χρόνια πρόβλημα χρέους και ελλείμματος, εν μέσω πολιτικής αστάθειας: Ο Μακρόν, χωρίς πλειοψηφία στο κοινοβούλιο μετά τις εκλογές του 2024, έχει δει τρεις πρωθυπουργούς να πέφτουν σε λιγότερο από δύο χρόνια. Επενδυτές και οργανισμοί όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πιέζουν για μέτρα, αλλά οι διαμαρτυρίες – που θυμίζουν τα κίτρινα γιλέκα του 2018 – δείχνουν βαθιά δυσαρέσκεια για την “ανισότητα”. Στο Παρίσι, υπήρξαν μικρές συγκρούσεις με την αστυνομία, με 141 συλλήψεις σε όλη τη χώρα, ενώ 76.000 αστυνομικοί διασφαλίζαν την τάξη.
Παρά τη μικρότερη συμμετοχή, οι συνδικαλιστές βλέπουν ελπίδα στην ενότητα: “Η οργή είναι τεράστια και η αποφασιστικότητα μεγαλύτερη”, είπε η Μπινέ. Ο Λεκορνί, που ακόμα δεν έχει ανακοινώσει υπουργικό συμβούλιο, αντιμετωπίζει deadline μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου για τον προϋπολογισμό του 2026. Αν οι διαπραγματεύσεις αποτύχουν, νέες απεργίες – ίσως και γενική – απειλούν να κλιμακώσουν την κρίση, θέτοντας σε δοκιμασία την κυβέρνηση Μακρόν εν μέσω ευρωπαϊκών προκλήσεων. Οι δρόμοι της Γαλλίας δείχνουν ότι η υπομονή εξαντλείται: Η ερώτηση δεν είναι πια “αν”, αλλά “πότε” θα ακουστεί η φωνή των εργαζομένων.
