Βιρτζίνια Γουλφ: “Ναι, μου αξίζει μια Άνοιξη – δεν χρωστώ τίποτα σε κανέναν”
Η Βιρτζίνια Γουλφ, μία από τις πιο επιδραστικές συγγραφείς του 20ού αιώνα, αφήνει ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα στη λογοτεχνία με το έργο της. Η φράση “Ναι, μου αξίζει μια Άνοιξη – δεν χρωστώ τίποτα σε κανέναν” αποτελεί μία από τις πολυσημαντικές και εμβληματικές φράσεις που χαρακτηρίζουν τη ζωή και το έργο της.
Η Βιρτζίνια Γουλφ γεννήθηκε το 1882 και κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου υπήρξε σημαντική μορφή στη λογοτεχνική κοινωνία του Λονδίνου. Τα διασημότερα έργα της είναι τα μυθιστορήματα Η κυρία Ντάλογουεϋ (1925), Στο Φάρο (1927), το Ορλάντο: Μια Βιογραφία (1928) και το δοκίμιο Ένα Δωμάτιο Ολοδικό Σου (1929) με την παροιμιώδη φράση της: «Μια γυναίκα πρέπει να έχει τα χρήματα και ένα δωμάτιο κατάδικό της, εάν πρόκειται να γράψει μυθιστοριογραφία». Τα μυθιστορήματά της διακρίνονται για το ψυχολογικό τους βάθος και το εκφραστικό τους ύφος.
Ο Έλληνας κριτικός λογοτεχνίας και μεταφραστής των έργων της Άρης Μπερλής έχει γράψει ότι: «Η Βιρτζίνια Γουλφ βρίσκεται μέσα στη μεγάλη παράδοση της δυτικής λογοτεχνίας και συναριθμείται με τον Προυστ και τον Τζόυς στην τριάδα των μεγάλων καινοτόμων πεζογράφων που άνοιξαν νέους δρόμους στο ευρωπαϊκό μυθιστόρημα τις τρεις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα.»
Η φράση “Ναι, μου αξίζει μια Άνοιξη – δεν χρωστώ τίποτα σε κανέναν” αποτυπώνει την ανεξαρτησία και την αυτοπεποίθηση που χαρακτηρίζουν την προσωπικότητα της Γουλφ. Μέσα από την τέχνη της, αναζητά την ελευθερία και την αυτοπραγμάτωση, αφήνοντας πίσω τα δεσμά των κοινωνικών προσδοκιών και των κοινωνικών ρόλων.
Η Βιρτζίνια Γουλφ αποτελεί ένα πρότυπο γυναίκας που αναζητά την αυτοπραγμάτωση και την ελευθερία. Με το έργο της, προκαλεί τα στερεότυπα της κοινωνίας και εξερευνά τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Η φράση “Ναι, μου αξίζει μια Άνοιξη – δεν χρωστώ τίποτα σε κανέναν” αποτελεί ένα σύνθημα για όλους εκείνους που αναζητούν την αυθεντικότητα και την ελευθερία στη ζωή τους.
Τον χειμώνα του 1941 θα ολοκληρώσει το τελευταίο μυθιστόρημά της, το Ανάμεσα στις Πράξεις και θα περάσει την τρίτη και μοιραία νευρική κατάρρευση της ζωής της. Η κατάθλιψη, η ανορεξία, οι παραισθήσεις θα επιστρέψουν δυνατότερες από κάθε άλλη φορά. Ο Λέoναρντ Γουλφ παραδέχεται στην αυτοβιογραφία του ότι το να μην την εμπιστευτεί σε 24ωρη επίβλεψη από νοσοκόμες ήταν μεγάλο λάθος που έφερε την καταστροφή.
Στις 28 Μαρτίου 1941 η Γουλφ εγκατέλειψε το σπίτι της προς άγνωστη κατεύθυνση αφήνοντας δυο σημειώματα, ένα για την αδερφή της και ένα για τον σύζυγό της. Αν και στο σημείωμα έγραφε ότι είχε σκοπό να αυτοκτονήσει, ωστόσο αγνοούνταν για 3 εβδομάδες, μέχρι να βρεθεί πρώτα το καπέλο της και το μπαστούνι της σε μια όχθη του ποταμού Ουζ και αργότερα τρία μικρά παιδιά να ανακαλύψουν το πτώμα της στις 19 Απριλίου του 1941. Το πτώμα της αποτεφρώνεται την επόμενη μέρα και τα υπολείμματα θάβονται στο σπίτι στο Μονκς, κάτω από μια φτελιά.
Τον Ιούλιο του 1941 ο σύζυγος της θα εκδώσει το τελευταίο μυθιστόρημά της, ενώ το 1953 θα εκδώσει και αποσπάσματα από τα ημερολόγια της με τίτλο A Writer’s Diary.
Στο σημείωμα αυτοκτονίας προς το σύζυγο της έγραφε:
Αισθάνομαι σίγουρα πως τρελαίνομαι πάλι. Αισθάνομαι ότι δε μπορούμε να ξαναπεράσουμε άλλον ένα σαν εκ τους φοβερούς χρόνους. Και δεν θα συνέλθω ξανά τούτη τη φορά. Αρχίζω ν’ ακούω φωνές και δε μπορώ να συγκεντρωθώ. Έτσι κάνω κείνο που μου φαίνεται καλύτερο για όλους μας. Μου ‘χεις δώσει τη μέγιστη δυνατή ευτυχία. Ήσουν με κάθε τρόπο όλ’ αυτά που κανείς δε θα μπορούσε να ‘ναι. Δε γνωρίζω δυο ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι ευτυχέστεροι, μέχρι που με χτύπησε τούτη η φοβερή αρρώστια. Δεν μπορώ να την παλεψω άλλο. Ξέρω ότι χαλώ τη ζωή σου, που χωρίς εμένα θα μπορούσες να κάνεις. Και το ξέρεις πως το ξέρω. Βλέπεις δεν μπορώ μήτε να γράψω… ακόμη κι αυτό. Δε μπορώ να διαβάσω. Θέλω να πω πως οφείλω όλη την ευτυχία της ζωής μου σε σένα. Ήσουν ολότελα υπομονετικός μαζί μου και καλός σ’ απίστευτο βαθμό. Θέλω να σ’ το πω αυτό -ο καθένας το ξέρει. Αν κάποιος θα μπορούσε να μ’ είχε σώσει, αυτός θα ‘σουν εσύ. Όλα έχουνε χαθεί για μένα μα βεβαιώνω για την καλοσύνη σου. Δεν μπορώ να συνεχίσω να χαλώ τη ζωή σου άλλο. Δεν σκέφτομαι ότι δυο άνθρωποι θα μπορούσαν να ‘ναι ευτυχέστεροι απ’ όσο ήμασταν εμείς.
