Απίστευτη Τέχνη: Ο Leandro Erlich δείχνει ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται
O καλλιτέχνης Leandro Erlich δημιουργεί οπτικά παράδοξα και οπτικές ψευδαισθήσεις που σας αναγκάζουν να αμφισβητήσετε την αντίληψή σας για την πραγματικότητα. Κάνει τις καθημερινές καταστάσεις συγκεχυμένες—μια σκάλα που παραπλανά για να μην πάει πουθενά ή ένα ασανσέρ που φαίνεται μερικώς κολλημένο κάτω από το έδαφος.
Το Seeing Is Not Believing περιλαμβάνει δύο από τις πιο εμβληματικές εγκαταστάσεις του Erlich: το Bâtiment (Façade) και το Le cabinet du psy (Το Γραφείο του Ψυχαναλυτή). Αυτά τα καθηλωτικά περιβάλλοντα μεγέθους δωματίου και μια επιλογή πρόσθετων έργων καλύπτουν την καριέρα του καταξιωμένου Αργεντινού καλλιτέχνη, του οποίου η ψυχολογική ανατροπή της καθημερινότητας φαίνεται να αψηφά τους βασικούς νόμους της φυσικής ενώ προκαλεί την αίσθηση της ισορροπίας, του χώρου και του απόλυτου.
Γεννημένος το 1973, ο Erlich ζει και εργάζεται στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. και Μοντεβιδέο, Ουρουγουάη. Διετέλεσε καλλιτέχνης στο Βασικό Πρόγραμμα της Σχολής Τέχνης Glassell στο MFAH από το 1997 έως το 1999. Το Seeing Is Not Believingχρησιμεύει τόσο ως επιστροφή στο σπίτι του όσο και ως αποκάλυψη για τους επισκέπτες του MFAH.
Πριν από σχεδόν δύο δεκαετίες, ο Leandro Erlich συνέλαβε το Bâtiment για τη Λευκή Νύχτα του Παρισιού, ένα έργο τέχνης που προκαλεί δέος στο οποίο η πρόσοψη ενός παριζιάνικου κτιρίου τοποθετείται οριζόντια στο έδαφος. Έκτοτε, ο Αργεντινός καλλιτέχνης το έχει ξανασκεφτεί σε αστικούς και μουσειακούς χώρους σε όλο τον κόσμο, από την Ευρώπη μέχρι την Ασία και την Αμερική. Κάθε προσαρμογή ενσωμάτωσε απρόσκοπτα τοπικά αρχιτεκτονικά στοιχεία, με παράθυρα, γείσα, μπαλκόνια και ζωφόρους προσαρμοσμένα ώστε να εναρμονίζονται με κάθε πόλη υποδοχής. Αυτή η αλληλεπίδραση που προκαλεί σκέψη μεταξύ τυπολογίας και στερεότυπου αιχμαλωτίζει τους θεατές. Στο Μιλάνο, η εγκατάσταση είναι γνωστή ως Palazzo , παίρνοντας το επίκεντρο της εκτεταμένης μονογραφικής έκθεσης που παρουσιάζει το αξιότιμο Palazzo Reale, σε κεντρική τοποθεσία στην πόλη. Τοποθετημένο στην εξωτερική αυλή του Palazzo (το μέρος), το Palazzo (το έργο) αποτελεί το δημόσιο πρόσωπό του στην πόλη, ένα δελεαστικό προοίμιο για τον εκθεσιακό λαβύρινθο μέσα. Περιορισμένη από ένα κόκκινο κορδόνι, είναι προφανές ότι αυτή η εγκατάσταση προσελκύει συνεχώς μεγάλα πλήθη.
Το Palazzo χρησιμεύει ως μια θεατρική μηχανή που επιτρέπει στην παράσταση να ξεδιπλωθεί.
Αυτό που κάνει το Bâtiment / Palazzo ξεχωριστό, σε όλες τις αξιοσημείωτες παραλλαγές του, είναι η παρουσία ενός γιγάντιου καθρέφτη που έχει κλίση σε σαράντα πέντε μοίρες. Αυτό το έξυπνο σχέδιο δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι αυτό που συμβαίνει οριζόντια στο πάτωμα συμβαίνει στην πραγματικότητα στον τοίχο ενός πραγματικού κτιρίου. Η καλλιτεχνική δεξιοτεχνία του Έρλιχ λάμπει σε αυτές τις καθηλωτικές εγκαταστάσεις, που ζωντανεύουν μόνο όταν κατοικούνται από επισκέπτες. Αυτό είναι το magnum opus του . Το Palazzo χρησιμεύει ως μια μεγάλη σκηνή, ένα σκηνικό και μια θεατρική μηχανή που επιτρέπει στην παράσταση να ξεδιπλωθεί. Αλλά ο πραγματικός πρωταγωνιστής, το πραγματικό έργο τέχνης, είναι η δυναμική αλληλεπίδραση μεταξύ του κοινού που πληρώνει και του ίδιου του έργου τέχνης – μια συνεχής παράσταση στην οποία άτομα ή ομάδες παίρνουν ιδιόρρυθμες και σαγηνευτικές πόζες για να δημιουργήσουν την πιο περίεργη, πιο συγκινητική και πιο γυριστή φιγούρα. . Οι επισκέπτες χοροπηδούν ανάμεσα σε παντζούρια και βεράντες, σφίγγονται κάτω από τα κάγκελα ή γέρνουν προς τα πίσω με τρόπο που, όταν τους βλέπεις στον καθρέφτη, φαίνεται σαν να εκτελούν ένα κεφαλοστάσιο ισορροπημένο σε κιγκλίδωμα. «Έχουν μαγνητικά παπούτσια;» ρωτά ένας περαστικός άνδρας στα 60 του, προφανώς άγνωστος με το έργο και παγιδευμένος στην ψευδαίσθηση.
