«Άφησα το χέρι του για λίγα λεπτά κι εκείνος με άφησε για πάντα» – Η Δανάη Μπάρκα συγκινεί με την ανάρτησή της για τον παππού της
Μια δεκαετία συμπληρώνεται από την απώλεια του αγαπημένου της παππού και η Δανάη Μπάρκα, μέσα από μια συγκινητική ανάρτηση στο Instagram, μοιράστηκε τις αναμνήσεις της και τα συναισθήματά της.
Η παρουσιάστρια και ηθοποιός θυμάται τις τελευταίες τους στιγμές στο νοσοκομείο, αλλά και τις πολύτιμες στιγμές που έζησαν μαζί όσο εκείνος ήταν εν ζωή.
Όπως γράφει:
«Σαν σήμερα πριν από 10 χρόνια άφησα το χέρι του για λίγα λεπτά κι εκείνος με άφησε για πάντα. Περάσαμε στα νοσοκομεία 3 μήνες.
Δύσκολο. Αν δεν έχεις μείνει σε νοσοκομείο, δεν ξέρεις τι περνάνε ασθενείς, γιατροί και νοσηλευτές. Αγωνίες, εντάσεις, πόνο. Με τους νοσοκόμους είχαμε γίνει πλέον οικογένεια. Κοιμόμουν εκεί στο δίπλα κρεβάτι κι όταν τον έπαιρνε ο ύπνος πήγαινα στο δίπλα δωμάτιο που ήταν η κυρία Μυρσίνη -μια υπέροχη γιαγιούλα απ’ την Λέσβο -και κάναμε παρέα μέχρι το πρωί που ξεκινούσαν οι ενέσεις.
Εκείνο το πρωί, Τετάρτη ήταν, μας είπαν ότι κάπως βυθίστηκε και δεν έχει τα πάνω του. Ήμουν στη δίπλα καρέκλα και κρατούσα το χεράκι του και του έλεγα ό,τι μπορούσα να σκεφτώ πως θα ήθελε να ακούσει. Ήρθε ο κολλητός μου και του λέω πάμε να πάρουμε από κάτω έναν καφέ; Κατεβαίνουμε και επιστρέφουμε σε 10 λεπτά ακριβώς.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μισάνοιχτη πόρτα και το παραβάν που υπήρχε μπροστά στον παππού μου. Δεν θα ξεχάσω την φράση «καλύτερα να μην μπεις» και μετά τίποτα. Αυτό ήταν.
Ο παππούς μου, που μικρή με έκανε κάθε μέρα βόλτες απ’ το χέρι σε όλο το Περιστέρι, που με πήγαινε στις πλατείες και ξεχνούσαμε να γυρίσουμε, που μου έλεγε παραμύθια να κοιμηθώ, που με ξυπνούσε το πρωί με χυμό φρέσκο, που βλέπαμε ταινίες με καουμπόηδες που του άρεσαν και κοιμόμασταν στον καναπέ μαζί. Ο παππούς μου που μόλις έμπαινα σπίτι φώναζε «ήρθε η ποντικώ μου επιτέλους» και πηγαίναμε αμέσως για παγωτό. Ο παππούς μου που δεν υπήρχε άνθρωπος να μην τον αγαπούσε κι εκείνος το ίδιο. Ο παππούς μου είχε φύγει εκείνη την απαίσια Τέταρτη.
Από τότε κάθε χρόνο τέτοια μέρα είμαι πάντα στη γιαγιά μου. Παίρνουμε λουλούδια, θυμόμαστε ιστορίες, τραγουδάμε, αγκαλιαζόμαστε και λέμε πόσο αγαπάμε τον παππού.
Η γιαγιά δεν είναι η ίδια μετά τον παππού. Το σπίτι δεν είναι ίδιο μετά τον παππού. Τίποτα δεν είναι ίδιο εκεί εκτός από ένα και σημαντικό. Η αγάπη που «μυρίζει» ο χώρος. Η αγάπη που υπάρχει στο δέρμα της γιαγιάς μου όταν την ακουμπάω. Αυτό είναι εκεί και θα είναι πάντα.
Θα κλείνω τα μάτια μου και θα σκέφτομαι το αίσθημα ασφάλειας, φροντίδας, ξεγνοιασιάς που είχα πάντα στην αγκαλιά του. Και με αυτό θα κυλάει η ζωή..
Παππού μου, σε σκεφτόμαστε. Σε αγαπάμε.
Και της λείπεις τόσο πολύ!»
Η ανάρτηση της Δανάης είναι μια γλυκόπικρη υπενθύμιση της δύναμης της οικογένειας και της ανεξίτηλης επίδρασης που έχουν οι άνθρωποι που μας αγαπούν αληθινά.
