Η ψευδαίσθηση της ψυχραιμίας
Ξέρεις αυτούς τους ανθρώπους στη δουλειά που δεν φαίνονται ποτέ αγχωμένοι;
Ό,τι κι αν συμβαίνει — deadlines, πίεση, πελάτες, κρίσεις — εκείνοι παραμένουν ψύχραιμοι. Δεν ανεβάζουν φωνή, δεν ιδρώνουν, δεν σπάνε ποτέ.
Αλλά αν μπορούσες να μπεις για λίγο στο μυαλό τους, θα έβλεπες κάτι άλλο:
μία εσωτερική καταιγίδα που μαθαίνει να μην κάνει θόρυβο.
Δεν είναι ότι δεν αγχώνονται.
Είναι ότι έχουν μάθει να ρυθμίζουν το άγχος τους, όχι να το αγνοούν.
Αντί να παλεύουν να “μην νιώθουν”,
παλεύουν να νιώθουν χωρίς να καταρρέουν.
Πίσω από την ηρεμία τους κρύβεται μια πειθαρχημένη εσωτερική διαχείριση:
Μικρές παύσεις πριν αντιδράσουν. Εσωτερικός διάλογος αντί για ξεσπάσματα (“ΟΚ, αυτό με εκνεύρισε, αλλά ας το λύσουμε”). Συνειδητή απόσταση από το χάος (“Δεν είμαι εγώ το πρόβλημα, είναι η κατάσταση”). Απόλυτη αυτοπαρατήρηση — γνωρίζουν πότε «φουσκώνει» η πίεση και την εκτονώνουν διακριτικά.
Η ψευδαίσθηση της “ηρεμίας”
Αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν κάτι σαν:
«Δεν είμαι ήρεμος. Απλώς δεν θέλω να κάνω τον χώρο πιο δύσκολο για τους άλλους.»
Αυτό είναι το μυστικό: ενσυναίσθηση πάνω από ένστικτο.
Επιλέγουν να κρατήσουν το περιβάλλον ήρεμο, ακόμη κι αν μέσα τους βράζουν.
Είναι η διαφορά ανάμεσα στο να αντιδράς και στο να απαντάς.
Αλλά ας μην ωραιοποιούμε τα πάντα.
Η συνεχής “ψυχραιμία” έχει και κόστος —
κουράζει, απομονώνει και πολλές φορές κρύβει ανεπεξέργαστο άγχος.
Όσοι φαίνονται πάντα ήρεμοι, συχνά είναι αυτοί που ξεσπάνε μόνο όταν κανείς δεν τους βλέπει.
Το γραφείο τους είναι γαλήνιο, αλλά το μυαλό τους δεν σταματά ποτέ.
Η πραγματική ωριμότητα δεν είναι να είσαι πάντα ψύχραιμος,
αλλά να ξέρεις πότε να επιτρέψεις στον εαυτό σου να μην είναι.
Κάθε άνθρωπος που φαίνεται “ήρεμος” στη δουλειά έχει μάθει να πατά pause — όχι να σβήνει.
Ξέρει ότι ο έλεγχος δεν σημαίνει ακινησία· σημαίνει επιλογή.
Την επόμενη φορά που θα δεις κάποιον στη δουλειά να διαχειρίζεται την πίεση με χαμόγελο,
μην πεις “δεν αγχώνεται ποτέ”.
Πες “έχει μάθει να το κουμαντάρει καλύτερα απ’ ό,τι φαίνεται”.
Κι αν εσύ είσαι αυτό το άτομο;
Θυμήσου: το να δείχνεις ήρεμος είναι δύναμη —
το να επιτρέπεις στον εαυτό σου να κουραστεί, είναι ανθρώπινο.
Αν σου άρεσε αυτό το άρθρο, μοιράσου το με εκείνον τον συνάδελφο που “δεν αγχώνεται ποτέ”.
Ίσως είναι ώρα να του πεις ένα «μπράβο» —
ή έστω να του πας έναν καφέ χωρίς λόγο.
