Τζένη Καρέζη: “Η ανθρώπινη ευτυχία χτίζεται μέρα με τη μέρα, στιγμή με στιγμή”
Η Αρχή μιας Λαμπρής Καριέρας
Η Τζένη Καρέζη, μια ηθοποιός με απεριόριστες δυνατότητες, έκανε τα πρώτα της βήματα στο θέατρο, όπου οι ικανότητές της ξεχώρισαν από την αρχή. Με τον ταλαντούχο της χαρακτήρα, η Καρέζη κατέκτησε το κοινό και έγινε γρήγορα αναγνωρίσιμη στη θεατρική σκηνή.
Η Επιτυχία στον Κινηματογράφο
Η διαδρομή της Τζένης Καρέζη στο σινεμά είναι μια ιστορία θριάμβου και επιτυχίας. Από την πρώτη της ταινία, η σαγηνευτική αυτή γυναίκα επιβεβαίωσε γιατί είναι σταρ της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Η εξαιρετική της παρουσία και ο δυναμισμός της έκαναν τις ταινίες της αγαπημένες σε όλες τις ηλικίες.
Μια Γενναιόδωρη Ψυχή
Παρά την επαγγελματική της επιτυχία, η Τζένη Καρέζη πάντα βρήκε χρόνο για την οικογένεια της. Συνδύασε μια επιτυχημένη καριέρα με την ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, γεγονός που την έκανε ακόμα πιο αγαπητή. Γνωστή για την γενναιοδωρία της, η Καρέζη έζησε τη ζωή της γεμάτη θαυμασμό και αγάπη από το κοινό, γεγονός που συνεχίζει να την κρατά στην καρδιά μας ως γνήσια πρωταγωνίστρια του θεάτρου.
Στο Cosmopoliti.com είχαμε διαβάσει τη Τζένη μέσα από τα δικά της λόγια. Κάποια από αυτά που είχε πει ήταν:
-Ουσιαστικά, η ζωή μου άρχισε όταν γνώρισα τον Κώστα, στις 12 Ιανουαρίου 1967, ημέρα των γενεθλίων μου επίσης. Δεν έχουμε ανταλλάξει κουβέντα πικρή. Διαφωνίες ναι, υπάρχουν σε όλους τους ανθρώπους, αλλά εγωισμοί και καβγάδες με τον άνθρωπό σου ποτέ. Οι διαφωνίες μας δεν έχουν μεγαλύτερη διάρκεια από ένα τέταρτο. Τόσο αντέχουμε. Και δεν ήμουν πάντα έτσι. Είχα τους εγωισμούς μου, δεν υποχωρούσα εύκολα. Τώρα σκέφτομαι την παλιά Τζένη και γελάω. Νιώθω πιο ώριμη και κατασταλαγμένη.
-Με τον Κώστα έχω όλα όσα μπορεί μα περιμένει μια γυναίκα. Αγάπη, σεβασμό, ασφάλεια, εμπιστοσύνη, δικαίωση, ακόμα και καλλιτεχνική. Το μυστικό της ευτυχίας κάθε γυναίκας, είναι να τη φυλάει με πίστη και προσπάθεια ιερή. Η ανθρώπινη ευτυχία χτίζεται μέρα με τη μέρα, στιγμή με στιγμή. Και είναι πολύ εύθραυστη, γκρεμίζεται εύκολα. Δεν πρέπει ποτέ να πεις πικρή κουβέντα, τα άσχημα λόγια δεν ξεχνιούνται ποτέ, πάντα κάτι αφήνουν. Την απιστία δεν τη σκέφτομαι. Τη θεωρώ τόσο απίθανη, όπως το θάνατο.
–Μάνα, το θέατρο είναι τίγκα. Και φεύγει πολύς κόσμος. Ο Κωνσταντίνος όρμησε μέσα στο καμαρίνι να με ενημερώσει. Αν και είχαμε παίξει και χθες, απόψε Σάββατο, ήταν το ωραιότερο Σάββατο της καλλιτεχνικής μου ζωής. Εκείνη η παράσταση της Μήδειας στην Επίδαυρο, ήταν η ωραιότερη που έγινε ποτέ. Λες και μας άγγιξε όλους ένα μαγικό ραβδί, χορό και ηθοποιούς, και κάναμε μια παράσταση βγαλμένη από τα σπλάχνα μας. Στο τέλος, μετά το χειροκρότημα, έφυγα τρέχοντας για το καμαρίνι. Ξυπόλητη. Σε λίγες μέρες ξαναβρήκα τα πετράδια μου στην Τσαγκαράδα. Ήταν εκεί και με περίμεναν. Και κάποια στιγμή, όπως καθάριζα τον κήπο, σκέφτηκα με τρόμο ότι η Μήδεια μπορούσε και να μην είχε γίνει. Ότι λίγο ακόμα και θα είχα χάσει αυτή την ευτυχία. Παράπονα, ευαισθησίες, πίκρες κι ανοησίες, θα με εμπόδιζαν να κάνω τη δουλειά μου. Υπάρχει δυστυχώς κι αυτή η πλευρά. Και δεν πρέπει. Εμπόδια, μικρότητες, τσουκνίδες, κοριούς και κουνούπια, πρέπει να κάνουμε έτσι , να τα τινάζουμε από πάνω μας και να προχωράμε. Στο βάθος κήπος. Και κήπος είναι η δουλειά μας. Αυτή είναι όλη μας η ζωή. Και έχει τη γενναιοδωρία να μας αφήνει πότε πότε να παίζουμε με τα πετράδια της Τσαγκαράδας!
