Στη σιωπή μιας αρχαίας πόλης της Φρυγίας Σαλουταρίας, όπου οι ναοί των ειδώλων υψώνονταν σαν μάρτυρες μιας εποχής που συνήθιζε να φοβάται και να τιμωρεί, ζούσε η Αριάδνη. Δούλη στον πλούσιο και ισχυρό άρχοντα Τέρτυλο, η ζωή της θα μπορούσε να είχε κυλήσει ανώνυμα, όπως άλλων που υπηρετούσαν στα παλάτια της εποχής. Όμως η καρδιά της έκαιγε με πίστη στον Χριστό, μια πίστη που θα την έκανε θρύλο για αιώνες.
Η μεταστροφή της στον χριστιανισμό ήταν πράξη προσωπικής θάρρους. Όταν ο Τέρτυλος πληροφορήθηκε για την πίστη της, άρχισε να την πιέζει να επιστρέψει στην ειδωλολατρία. Η Αριάδνη, όμως, με αποφασιστικότητα που φαινόταν να ξεπερνά τη θνητή της φύση, αρνήθηκε να θυσιάσει στα είδωλα, ακόμα και κατά την ημέρα που γιόρταζε τα γενέθλια του γιου του άρχοντα.
Η τιμωρία που ακολούθησε ήταν φρικτή. Βασανίστηκε σκληρά, οι σάρκες της δέχθηκαν αμείλικτο πόνο. Κι όμως, παρά τον πόνο, η ψυχή της παρέμεινε αλύγιστη. Η φήμη της θυσίας της διαδόθηκε γρήγορα, και η Αριάδνη έγινε σύμβολο πίστης και θάρρους για τους χριστιανούς της περιοχής.
Ο Τέρτυλος, όμως, δεν σταμάτησε. Η επιμονή του στην καταδίωξη έφερε την Αριάδνη σε μια στιγμή απελπισίας και ταυτόχρονα θαυμασμού. Κοντά σε μια πέτρα, προσευχήθηκε με όλη την καρδιά της. Το θαύμα ήταν άμεσο: η πέτρα άνοιξε και τη δέχτηκε μέσα στους «κόλπους» της. Οι διώκτες της δε γλίτωσαν — φοβεροί Άγγελοι, πάνω σε άλογα φωτεινά, τους λόγχισαν με τα δόρατά τους, φέρνοντας δίκαιη τιμωρία.
Η ιστορία της Αριάδνης δεν είναι μόνο μια αφήγηση βασανιστηρίων και θαυμάτων. Είναι η μαρτυρία της δύναμης της πίστης απέναντι στη βία και την αδικία, η υπενθύμιση ότι η αφοσίωση στις αξίες μας μπορεί να μετατρέψει τη θνητή ζωή σε αιώνιο φως. Κάθε 18 Σεπτεμβρίου η Ορθόδοξη Εκκλησία και η Καθολική (στις 1 Νοεμβρίου) τιμούν τη μνήμη της, ενώ όσες φέρουν το όνομα Αριάδνη γιορτάζουν μαζί της, κρατώντας ζωντανή την κληρονομιά μιας γυναίκας που τόλμησε να πιστέψει περισσότερο απ’ όσο φοβόταν.